Deze verpleeg­kundige maakt het verschil

 

Na vijf maanden was er nog steeds niemand die deze baby had opgezocht in het ziekenhuis.

 

Je bent verpleegkundige op de kinderafdeling van een ziekenhuis. Op een dag wordt er een baby van acht maanden binnengebracht en je weet meteen: dit is niet zomaar een kindje, hier is iets mee. Het valt je op dat er niemand is die het kindje komt opzoeken en dat is op z’n zachtst gezegd opmerkelijk.

 

Dat kindje is een meisje en ze heet Gisele.
Gisele heeft een ontwikkelingsachterstand. Haar moeder gebruikte tijdens de zwangerschap heroïne, cocaïne en methadon en dat beschadigde onder meer haar longen. Daarom moet Gisele ook sondevoeding en dat gaat je aan ‘t hart, gaat onder je huid zitten en aan je knagen. ’s Avonds ga je even naast haar bedje zitten om tegen haar te praten. De avond daarna weer. Wekenlang zit je naast haar bedje.

 

Vijf maanden ligt Gisele inmiddels op je afdeling. Te wachten – ja op wie eigenlijk? Want ook na al die maanden is er nog nooit iemand geweest die naar haar vroeg. En dan, na vijf maanden van elke avond naast haar bedje zitten en voorlezen, hoor je dat er adoptieouders voor Gisele worden gezocht omdat er echt geen sterveling is die haar wil hebben.

 

Natuurlijk ben je er als de kippen bij, want je bent van dat meisje gaan houden, dus geef je aan dat jij haar zelf dolgraag wilt adopteren. Drie weken later krijg je bericht dat je verzoek is ingewilligd. Maar er is een voorwaarde: je moet beloven er alles aan te doen om Gisele te herenigen met haar biologische ouders. De biologische ouders mogen een keer in de week bij jou en Gisele langskomen. Leuk is dat niet nee. Want als Gisele je op een dag toch nog wordt afgenomen stort je wereld in. Maar dan besluit de rechter tot je grote geluk dat pa en ma toch echt niet in staat zijn om voor hun kindje te zorgen en kun je officieel adoptie aanvragen.

 

 

Als Gisele twee jaar is komt het verlossende woord: je aanvraag is goedgekeurd. Ja natuurlijk is die goedgekeurd. Je bent haar moeder namelijk en zij is jouw dochter. Die sondevoeding, die moet nog steeds. Maar daar draai jij als verpleegkundige je hand niet voor om.  

 

Dankzij jou, lieve Liz Smith uit Washington, kreeg Gisele een kans en massa’s liefde. Eén kansloos kindje minder op deze wereld dankzij jou. En dat maakt heus een verschil!

 

 

Door: Brigitte Bormans

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.

Afbeelding van Brigitte Bormans