Deze moeder heeft een tweeling, twee identieke meisjes

‘Dat spontane “mamma doodknuffelen”? Ik ken het niet eens.’

 

 

‘Ik werd er bijna jaloers van, van de voorgaande moeder-dochterverhalen op Franska.nl waarin alle moeders zo close zijn met hun dochters. Ik kan je vertellen: ik heb er twee. Twee dochters die vlak na elkaar geboren werden nu twintig jaar geleden. Ik kon mijn geluk niet op destijds. Een tweeling, identiek ook nog, waardoor ik niet één maar meteen twee van die prachtige babymeisjes in mijn armen mocht houden. Een trotsere moeder zou vast niet bestaan. En trots ben ik altijd gebleven, want ze doen het fantastisch, die twee meiden. Alleen heb ik me altijd meer hun kindermeisje/verzorger gevoeld dan hun moeder. Het liep in ieder geval heel anders dan ik me had voorgesteld.

 

Ze waren nog zo klein dat ze geen enkel woordje konden spreken toen ze al gingen huilen als ze even zonder elkaar waren. Tegen allerlei adviezen in lagen ze daarom al snel samen in hun wiegjes en dat samenzijn is er nooit meer afgegaan. Deze kinderen hebben simpelweg genoeg aan elkaar, sterker: zonder elkaar zijn ze niemand. Ze hadden mij, hun moeder, vooral nodig voor al die dingen die ze zelf niet konden. We hebben het heus wel geprobeerd vroeger, de ene met mij op pad en de andere met hun vader, maar het werkte niet. Zonder elkaar waren het huilerige, jengelende kindjes terwijl ze met elkaar bijna altijd volkomen tevreden en in balans waren.

 

Toen ze naar school moesten vond het hoofd van de school dat ze absoluut in aparte klassen moesten en daar waren wij het mee eens. Maar het werkte niet. Hoezeer er ook gepusht werd, het bleef hommeles. Deze kinderen zaten ieder in een andere klas weg te kwijnen, terwijl ze naast elkaar tot grote hoogtes kwamen. Die strijd op school hebben ze dan ook uiteindelijk gewonnen. En feitelijk elke strijd die daarna kwam.

 

Ze waren heus wel lief voor me, daar niet van. Als ik om een knuffel vroeg, dan kwam die er ook. Maar nooit dat spontane “mamma doodknuffelen” en al helemaal nooit reddeloos verloren zijn zonder mamma. Ik kon weleens naar ze kijken en me uit het diepst van mijn hart afvragen of ze überhaupt om me gaven. Het was altijd zo verdomde hard werken om een heel klein beetje terug te krijgen voor alle liefde en aandacht die ik erin stopte, dat er heel wat momenten waren dat ik het er maar bij liet zitten.

 

Ze zijn sinds kort het huis uit. Samen op kamers uiteraard en allebei dezelfde studie. Of ze nieuwe vrienden maken? Die hebben ze sowieso nooit echt gehad. Een keer in de zoveel tijd komen ze naar huis. Ik verheug me er elke keer heel erg op maar hoewel ze veel meer hun best doen nu ze ouder zijn, blijft het hard werken. Die warme, vanzelfsprekende band die veel moeders met hun dochters hebben, die hebben we nooit gehad. Dat maakt mijn liefde voor hen er niet minder op, maar de vervulling als moeder wel degelijk.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.