Franska.nl

Anna Maria is 48, moeder van een dochter van vijftien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen. 

 

‘Ze denkt dat ze ruzie hadden toen ze gisteren even bij pappa langs was, zegt ze. Dat kon ze zien omdat zij rode ogen had en niet zoveel zei en heel snel wegging. Ze had gevraagd waar dat over ging, aan pappa, maar hij had alleen maar wat gebromd (leer mij pappa kennen). Maar toen hij even naar de wc was had ze een kaartje op tafel zien liggen. ‘Je weet wel. Zo’n kaart die je kunt versturen met de post.’ Met op de voorkant een babyhoofdje en op de achterkant iets geschreven – door haar – over hoeveel ze van hem houdt en nog iets waar ze geen tijd voor had gehad omdat hij toen alweer terugkwam. En nu vraagt ze zich af of zij misschien een kind wil van pappa en dat hij dat niet wil.

 

Dit vind ik grappig. Maar dan ook écht grappig. Want wat ik weet – en zij, zijn vriendin, misschien niet, of pas net sinds gisteren en dan is de boodschap ongetwijfeld heel hard aangekomen – is dat hij geen baby’s meer kan maken omdat hij zich twee maanden na de geboorte van onze baby meteen liet ‘helpen’. Dat kwam: als je één kind hebt, zo had hij bedacht, heb je gewoon een kind en met twee kinderen heb je een gezin en dat laatste zag hij echt absoluut niet zitten. Een hele stap voor een man die ik zelfs nog nooit de moed had zien opbrengen om naar een tandarts te gaan, maar hij nam hem wel. Waardoor nieuwe baby’s, best wel tot mijn verdriet, meteen van de baan waren. Niet alleen voor mij maar nu dus ook voor haar.

 

‘Wat denk jij?’ vraagt ze. ‘Zou dat het zijn? Dat zij kinderen wil en hij niet?’ Ik zeg dat dat zomaar zou kunnen omdat heel veel vrouwen van rond de dertig kinderen willen, dus waarom zou zij dat niet willen? Of ik denk dat pappa dat wil? ‘Nou nee,’ zeg ik. ‘Nee joh, vast niet. Echt niet. No worries.’ Precies wat ze al dacht. Want pappa met een nieuwe baby, daar kan ze zich nou he-le-maal niets bij voorstellen. ‘Zie je hem al lopen, achter een kinderwagen? Veel te oud,’ vindt ze. ‘Ziet er niet uit.’ Daarbij – ze draait met haar rechterwijsvinger krullen in haar haar – moet ze er niet aan denken dat zij blijft. Prima als pappa een vriendin heeft, maar niet déze. Deze doet wel heel aardig, maar dat is ze voor geen meter. 

 

Ik denk aan hoe ik me voelde toen hij vertelde dat hij zich zou laten ‘helpen’. En neem me voor om er voortaan nooit meer aan te twijfelen dat alles altijd ergens goed voor is.’ 

 

 

Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier..