Anna Maria is 47, moeder van een dochter van veertien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen.
‘De stad is stil en verlaten en het is zo vroeg dat de trams nog niet eens rijden. Als de taxichauffeur ons afzet wenst hij ons een prettige vakantie. Ik pak haar hand vast maar die trekt ze terug. Ze gaat echt niet meer hand in hand met haar moeder lopen op deze leeftijd. Voor het station liggen mensen te slapen – low budget reizigers, daklozen? Hoewel het al licht is vind ik het hier unheimisch op dit uur. ‘Kom’, zeg ik. Wat moet ze anders doen dan meekomen, vraagt ze zich hardop af. Inderdaad.
We drentelen op en neer op het perron, onze rolkoffers achter ons aanslepend, wachtend op de TGV. Verderop komen meer reizigers met de roltrap naar boven. We zijn niet meer alleen, al voelt dat wel zo. Ik vraag of ze honger heeft. Zeg dat we zo in de trein ontbijt krijgen. En dat we rond de lunch al in de Provence zijn. ‘Zo snel?’ vraagt ze. Ik vraag of ze er zin in heeft. Ze trekt haar schouders op. Ik ben zelf ook niet overtuigd. Op sleeptouw worden genomen, dat is wat het is. Vrienden zitten met hun kinderen in een huis en er was nog wel een kamer over. ‘Kom anders gezellig een weekje langs, dan zijn jullie er even uit.’ Ik ben nog nooit eerder met haar alleen op vakantie geweest en nog nooit eerder door vrienden op sleeptouw genomen.
Toen ik vanochtend wakker werd dacht ik terug aan onze vakanties samen. Aan hoe we de auto inpakten en dat ik dan sowieso geen goed kon doen. Aan hoe we in de loop van de dag ergens afsloegen om een hotel te zoeken en dat onze ‘op de bonnefooitjes’ altijd goed uitpakten omdat het onderweg zijn leuker was dan het er zijn. Het onderweg zijn duurde te kort om hem te vervelen, maar te lang op een plek zitten, daar werd hij onrustig van en door die onrust heb ik leren schipperen als een dolle. Soms was ik zo doodmoe van het schipperen dat ik blij was als we weer thuiskwamen – ieder zijns weegs.
Ze kijkt op van haar tijdschriftje door de ‘ping’ die een sms aflevert. ‘Veel plezier in de Provence. Groetjes aan mamma. Ik zal jullie missen. Kus pappa.’ We zijn in de war. ‘Zie je nou wel. Hij mist ons. Hij mist jou ook. Zou het weer goed komen tussen jullie?’ Ik denk dat hij inmiddels elk standje met haar heeft uitgeprobeerd en dat hij zo langzamerhand verveeld raakt. Ik denk dat hij het veel leuker vond om onderweg te zijn dan op de eindbestemming. Ik denk dat hij er inmiddels wel onrustig van is en ik vermoed dat zij ook al heel goed heeft leren schipperen.’
Benieuwd naar hoe Anna Maria’s verhaal verder gaat? Lees het hier….
