Anna Maria is 47, moeder van een dochter van veertien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandt haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen.
‘Het zijn de kuiten van deze man waardoor ik van de leg raak, want die kuiten lijken als twee druppels water en ook de loafers aan zijn zongebruinde voeten doen me precies denken aan de zijne. Het hier met mijn dochter op sleeptouw zijn bij onze vrienden, valt me mee. We zitten in een soortement bungalowpark – veel gezinnen en nog meer kinderen. De eerste twee dagen kropen voorbij en daarna kwam er iets van een ritme in de dagen waardoor ik ze minder ging aftellen: ontbijt op het terras, naar het zwembad, lunch op het terras, naar het zwembad.
Met vanavond voor de verandering iets dat voor een disco door moet gaan, met muziek voor jong en oud en iedereen jolig dansen. Zo ook deze vader van een gezin met drie dochters die eerst met zijn vrouw danst en daarna één voor één met zijn dochters, waarbij de jongste op zijn voeten gaat staan en hij de danspassen doet. Zijn billen en zijn kuiten, daar hield ik altijd het meest van. Ze waren perfect. Goed gevormd, stevig en in proportie.
Ze zien me afdwalen in mijn hoofd, mijn vrienden. Afdwalen naar wat niet meer is. Hij gaat met de kinderen richting dansvloer zodat zij even met mij kan zijn – schat ik zo in. Ik begin dit onzinnige verhaal over kuiten en loafers en moet huilen en lachen tegelijk. Ze vraagt of ik hem nog mis. Of ik hem diep in mijn hart terug zou willen als hij dat ook zou willen.
Ik neem een grote slok van mijn bier en zeg dat ik daar even over na moet denken. ‘Neem je tijd. We hebben nog tot zaterdag’, zegt ze. Ze zijn lief voor me. Dat ontroert me. Ik geef haar een zoen op haar wang. ‘Zo lang heb ik niet nodig – tot zaterdag.’ De pijn die ik voel komt inderdaad van het missen, al denk ik niet dat het ’t missen van hem persoonlijk is. Wat ik mis is mijn gezin. Een man en een kind waarmee ik mijn leven deelde, waarmee ik ’s zomers naar Frankrijk ging en ’s winters skiën. De vanzelfsprekendheid van het met elkaar zijn. Zeker nu en zeker hier waar iedereen met elkaar lijkt te zijn.
Ze zegt dat je alles een keer alleen gedaan moet hebben voordat het missen minder wordt, mijn vriendin. Ze is katholiek en katholieken zeggen dat een rouwproces een jaar en zes weken duurt. De eerste zes weken ben je in shock en daarna moet je je er een jaar lang, vier hele seizoenen doorheen slaan. Alles opnieuw doen en alles opnieuw uitvinden alsof het de eerste keer is.
‘En je bent al over de helft’, zegt ze.’
