‘Dat wat ik mijn ex het meest van alles verwijt, omdat hij me daarmee vol op mijn ziel heeft gestaan, doe ik nu zelf. Met hem ook nog.
Alles hieraan is krom. Dat ik met hem belandde waar we belandden en deden wat we deden, zal ik nooit uit kunnen leggen om de simpele reden dat ik het zelf niet snap – echt niet snap wat me bezielde. Dat ik met mezelf heb afgesproken om te doen alsof het nooit gebeurd is, is grote bullshit, om de simpele reden dat ik dat niet kan. Ik kan niet morgen afspreken met mijn lief – wat ik al gedaan heb – en met hem in bed stappen zonder me constant schuldig te voelen over wat ik niet met hem deel: de waarheid. Ik kan niet ‘wat niet weet wat niet deert’ doen, want het deert mij heel erg.
De nachten dat ik me gierend van paniek heb af liggen vragen hoe hij ermee wegkwam, voor zichzelf, mij ex, met dat dubbelleven van andere vrouwen en daarna weer thuiskomen bij mij en ons kind alsof er niets gebeurd was. Hoe hij het kon verkopen, aan zichzelf, om het nergens over te hebben. Sloeg hij seks met mij gewoon even over na een potje buiten de deur neuken? Zodat de lucht kon klaren en alles weer keurig was gladgestreken? Was hij extra aardig om te compenseren? Of extra bot om mij niet te dichtbij te laten komen? Ik vroeg me dat af gisteren en ik dacht dat ik hem daarover maar even moest bellen, maar dat heb ik toch maar niet gedaan omdat ik de waarheid toch nooit zal horen. Ik weet van een aantal cadeaus en dat hij die kocht om iets af te kopen – zijn schuldgevoel. Een horloge na een wintersport met een vriend waarna er rare ansichtkaarten van rare juffrouwen op de deurmat vielen. Een ring met veel te veel stenen terwijl ik niet eens jarig was maar hij net wat nachten had doorgehaald, na “werk”.
Ik dacht dat het me zou lukken om aan mezelf te verkopen dat er een heel groot verschil is tussen mijn ex toen en mijzelf nu, maar het gaat om het principe en dat ik er niet mee weg ga komen – voor mezelf – om mijn lief niet te vertellen wat er is gebeurd. Het zwijgen daarover zal het gewoon gezellig tegen hem aan te gaan hangen op de bank in de weg staan en het frank en vrij tegen hem aankruipen in bed onmogelijk maken.
En daarom moet ik het vertellen morgen, als we hebben afgesproken. Vertellen wat er is voorgevallen en dat ik geen enkel idee heb over het waarom daarachter.’
Anna Maria is 49, moeder van een dochter van zestien en ze woont in de Randstad. Na twintig jaar strandde haar huwelijk. Op deze plek deelt ze wekelijks haar ervaringen – ook nu het daten weer begonnen is.
Benieuwd naar hoe het begon? Lees het hier.
