Franska.nl

De opgepropte sok in zijn sneaker vertelde het hele verhaal

Het was het verhaal over verlies van persoonlijkheid en decorum

Ze hadden hun huis verkocht en er een etage voor teruggekocht, want van de overwaarde moesten ze zonder al te veel kopzorgen nog even lekker door kunnen leven – met meer tijd voor elkaar en leuke dingen om te doen nu het nog kon. Deze move had hun leven enorm opgeruimd, zei ze. Minder ballast, geen zolder met vergetelheid meer en geen kelder met mogen-deze-dozen-even-bij-jullie-want-jullie-hebben-toch-ruimte-zat. ‘Prettig geland,’ glunderde mijn vriendin dan ook toen ik haar na de verhuizing voor het eerst sprak. ‘Laat ze maar komen, de jaren die we nog tegoedhebben.’

 

Amper een jaar nadien nam hun leven een wending die ze niet voorzien hadden. Ze had al eens eerder gezegd dat haar man wat vergeetachtig werd, maar ik had haar gerustgesteld. Vergeetachtigheid gaat hand in hand met het klimmen der jaren. Niks om je zorgen over te maken. Maar toen ze belde met het verhaal dat haar man met zijn nieuwe huissleutel had geprobeerd om de deur van hun oude huis open te maken, had ik geen geruststellende woorden meer voor haar paraat. Niet veel later werd haar man met alzheimer gediagnosticeerd en vanaf het moment dat hij door de ziekte in bezit was genomen ging hij razendsnel achteruit. Soms zat hij haar met glazige ogen aan te staren omdat hij geen idee meer had van haar en hun verbintenis.

 

Erger dan dat was zijn karakter dat grillige afslagen begon te nemen. Van een man die altijd de liefheid zelve was veranderde hij in een bom die constant op scherp stond en om niets explodeerde. Hij was onaangenaam gezelschap geworden. Zo onaangenaam dat mijn vriendin zijn buien begon te vrezen vanwege hun heftigheid. In overleg met de huisarts werd al vrij snel na de diagnose besloten dat het voor ieders veiligheid beter was als er werd gezocht naar een plek om te verblijven. Dan zou mijn vriendin rust krijgen, niet meer over haar schouder hoeven te kijken en haar man op kunnen zoeken wanneer ze maar wilde.

 

Hij woont er inmiddels enige maanden, in het ‘portiek voor de grote hemelpoort’, zoals ze het verzorgingshuis noemt waar ze wonder boven wonder en geheel tegen de huidige trend in, heel snel een plekje voor hem hadden. Het valt haar niet mee om haar man zo woedend te zien en het valt haar zwaar om genadeloos door hem versleten te worden als een van de zusters die hem verzorgen. En toch gaat ze drie keer per week trouw naar hem toe om zijn hand vast te houden of hem te voeren. Of om te kijken of ze verder iets voor hem kan doen om zijn leven nog een beetje te veraangenamen. Zoals laatst, toen er zichtbaar iets met zijn rechtervoet was die hij onophoudelijk woest voor zich uit bleef schoppen. Toen het haar eindelijk gelukt was om die schoen los te peuteren en uit te trekken stuitte ze op een sok die zich als een dikke prop schuilhield in de neus van de sneaker.

 

Die sok hakte erin. Zowel voor mijn vriendin als voor mij. Want die sok staat symbool voor de teloorgang van de man waarmee ze nog heel veel jaren leuke dingen had willen doen, voor het verlies van zijn persoonlijkheid en decorum.