De kogel is door de kerk: ik zeg mijn baan op
Geen idee hoe jobhoppers dit doen. Ik krijg al buikpijn en slapeloze nachten van het idee dat ik op ga zeggen.
In mijn vorige stukje schreef ik al over mijn zoektocht naar een nieuwe baan. Die vond ik, maar ontslag nemen was nog wel een ding.
Geen idee hoe jonge jobhoppers dit doen. Alleen al het idee dat ik op moest gaan zeggen, bezorgde me buikpijn en slapeloze nachten. Mijn dochter, die al meerdere keren is gewisseld van baan, zei: ,,Mam, het is even een lastig gesprek, maar daarna ben je blij dat je het gedaan hebt.” Mijn vriend staat achter me, welke beslissing ik ook neem. ,,Maar ik zie gewoon dat je niet gelukkig bent in je werk.” Dat is zo, ik ben het meer dan beu, dus besluit ik maar door de zure appel heen te bijten. Tenslotte, ik ben toch zeker geen bangerik? Ooit pakte ik vijf kinderen op en vroeg een scheiding aan. Ik zou het in mijn eentje wel redden. Die onverschrokken meid zit nog steeds in mij verscholen. Baan beu? Op naar een nieuwe dan!
Het gesprek valt in eerste instantie nog wel mee, maar daarna komen de reacties van mijn collega’s. Ze begrijpen het wel, maar vinden het heel erg jammer. Eentje doet zelfs een oproep naar de directie om nog een poging te doen mij binnen te houden. Hartstikke lief, maar daardoor begin ik weer helemaal te twijfelen. Doe ik hier nu wel goed aan? De directie gaat inderdaad het gesprek nog eens aan, maar veel enthousiasme proef ik er niet uit. Mijn dochter verklaart me voor gek dat ik zelfs maar twijfel. ,,Je gaat meer verdienen, hoeft geen avonden en weekenden meer én je mag veel thuis werken. Wat wil je nog meer?” Niks eigenlijk, ze hebben helemaal gelijk. Dus zet ik door.
In tweede instantie reageert de directie minder sportief en worden de laatste dagen nog heel lastig. Maar dan komt toch echt de laatste dag in zicht en heel langzaamaan valt er inderdaad een last van mijn schouders. Ik merk dat ik weer zing in de auto, dat ik zin heb in de komende tijd. Het voelt ook als een klein wonder, dat ik op mijn leeftijd nog iets heel nieuws mag gaan doen. En het allermooiste is wel de uitspraak van mijn dochter: ,,Ik ben zo trots op jou. Ik wist het wel: mijn mama kan alles.” Daar zou je het alleen al voor doen.
