De coronawinterdip
Lockdown, persconferentie, avondklok. Er zijn van die dagen dat ik de woorden gewoon niet meer kan horen…
Man, man, man, wat ben ik blij dat vandaag de zon zo uitbundig schijnt en er sneeuw ligt. Zo fijn dat corona in deze winterse week een beetje naar de achtergrond verdwijnt. Dat het al dagen over niets anders gaat dan over de kou, het schaatsen en de ijsgroei.
Nou ben ik echt geen schaatsliefhebber, maar op een gegeven moment is alles beter dan het steeds maar weer over corona hebben. Misschien ligt het aan mij, maar ik word er inmiddels zo lamlendig van. Het maandenlange thuiswerken, steeds minder bewegingsvrijheid hebben. Ach, je weet het onderhand allemaal wel.
Om mij heen zijn er mensen die van alles ondernemen. Die gaan buitenzwemmen, hardlopen of volgen een cursus schilderen à la Bob Ross. Zo gaaf, maar ik word al moe als ik eraan denk. Typisch gevalletje van een forse coronawinterdip als je het mij vraagt. Ik lig alleen maar languit op de bank mezelf reuze zielig te vinden.
Joh, in al die vrije uren van de afgelopen maanden had ik gewoon vloeiend Chinees kunnen leren. Maar in plaats daarvan heb ik een swipe-duim opgelopen. Van het eindeloze koekeloeren op Instagram, naar de levens van anderen. Heb ik bergen kleding in virtuele winkelmandjes gestopt en vervolgens niet gekocht. Weer een avond voorbij…
Maar vandaag, met die heerlijke zon, is het net of ik uit mijn winterslaap kom. Ondanks de buitentemperatuur van -7 heb ik de lente in mijn bol. Het is zelfs nog licht als mijn werkdag erop zit, hét teken dat er betere tijden aanbreken. Over zes weken begint de zomertijd en ben ik ook weer een beetje dichter bij het einde van deze coronacrisis. Misschien kan ik nog een snelcursusje doen van het een of ander?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
