deel 30
Charlotte & Tom
Charlotte en Tom zijn allebei nog niet zo lang gescheiden en via internet op zoek naar een nieuwe liefde…
Van: Charlotte
Aan: Tom
Onderwerp: In de kreukels
Nou, dit is wel een heel stom verhaal, want daar lag ik eergisteravond. Op straat. Bewusteloos. Overal bloed en overal pijn. Na de verjaardagsborrel van Paul fietste ik met een vriend naar huis en toen klapte ik al kletsend op een geparkeerde auto. Hoe bedoel je stompzinnig?
Met die vriend naar huis gestrompeld, want 112 wilde om de een of andere duistere reden niet komen en, eenmaal thuis, de waarnemend huisarts ook niet. Nog bloedend ben ik in bed gaan liggen, ik wilde maar één ding: slapen en niet meer denken. Anna kwam om de twee uur kijken of ik nog leefde, dat advies wilde die huisarts nog wel geven.
Gisterochtend kon ik niet meer bewegen, dus daar lag ik, nog steeds in mijn feestlingerie (geen idee waarom ik dat had aangetrokken), te huilen onder mijn dekbed. De vrouw van de vriend kwam langs om te kijken hoe het met me ging. De huisarts kwam ook en schrok van mijn toestand. Ik moest alsnog zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
‘Misschien had ik jou moeten bellen, had je met je first aid kit kunnen komen…’
De EHBO zat vol, maar na één blik op mijn hoofd was ik meteen aan de beurt. Ik voelde me verschrikkelijk, rook als een bedorven pakje rosbief, mijn haar zat vol klitten met gedroogd bloed, ik zag eruit als een dakloze, maar wél een met een superchic corsetje. Is er niet een oude dameswijsheid die zegt: ‘Zorg dat je altijd je beste ondergoed aan hebt, je weet nooit wat er gebeurt, misschien beland je wel in het ziekenhuis…’ Ik voelde me er niet beter door, had liever iets degelijks aangehad, dat kan ik je wel vertellen.
De wond (een snee van 12 centimeter) is, ondanks het infectiegevaar, alsnog gehecht. Ze hebben een stuk of wat foto’s gemaakt, van plaatsen die ze niet vertrouwden. Ik zag mezelf staan terwijl ik van alle kanten doorgelicht werd en voelde me net een opgepakt hoertje in een Amerikaanse film. Gelukkig heb ik niets gebroken. Wel gekneusd: ribben, schouder, stuitje. En een hersenschudding, maar ik hoefde niet voor observatie te blijven, want ‘mevrouw was volkomen helder’.
Ze moesten eens weten… Ik voel me diep ellendig, alles doet pijn en ik zie het niet meer zitten. Tom, ik moet de hele tijd huilen en weet niet meer wat ik moet doen. Geen vrolijk bericht dus, ik ga maar weer even liggen. Misschien had ik jou moeten bellen, had je met je first aid kit kunnen komen…
Veel liefs,
Charlotte
Lees hier de vorige aflevering
Lees hier de volgende aflevering
