Franska.nl

‘Dat het verhaal over de boze stiefmoeder ook heel anders kan lopen’  

 

 

‘Daar is mijn tweede moeder het levende bewijs van.’

 

 

‘Mijn moeder overleed toen ik twaalf was. Volop in de puberteit en recalcitrant als de pest had ik haar het laatste jaar het leven zuur gemaakt. Toen het bericht kwam dat ze die ochtend onderweg naar haar werk was verongelukt, stortte mijn wereld in. Het enige dat ik kon bedenken was dat ik het echt niet zo rot bedoeld had. ‘Ik hou echt van je, mamma. Sorry dat ik zo deed. Ik bedoelde het echt niet zo naar, want daarvoor hou ik veel te veel van je.’

 

Als ik nu terugdenk aan dat eerste jaar na haar overlijden, herinner ik me vooral het bekende grote zwarte gat. Emoties waren er te veel om te verteren. Alleen hield ik ze krampachtig binnen. Als een robot ging ik door het leven, althans zo moet het er ongeveer hebben uitgezien. Met mijn vader was het niet veel beter gesteld. Die ging naar zijn werk omdat het moest en kwam thuis omdat het moest, maar als hij de keuze had gehad dan weet ik het nog niet zo net.

 

Anderhalf jaar na mamma’s overlijden kwam mijn vader op een dag lachend thuis. Het was inmiddels zo ongewoon om hem vrolijk te zien, dat ik ervan schrok. Ik keek hem vragend aan en hij antwoordde meteen. Sinds een maand had hij een nieuwe collega en daarmee had hij vandaag uitgebreid kennisgemaakt. Pappa was verliefd en alleen al die gedachte maakte dat ik direct op tilt ging. ‘Wat? En mamma dan? Ben je haar nu al vergeten? Disrespect, minachting, bedrog!’

 

Dat het verhaal over de boze stiefmoeder ook heel anders kan lopen, daar is mijn tweede moeder – want zo noem ik haar inmiddels – het levende bewijs van. Pappa en zij zijn getrouwd nu. Ik mocht getuige zijn en dat was het mooiste wat ze me hadden kunnen vragen. Als er nu iemand aan mijn bed komt zitten om te troosten als dat nodig is, dan is het mijn tweede moeder. Ze is altijd lief en zorgzaam voor me geweest, heeft altijd gezegd dat ze mijn moeder nooit kan vervangen omdat ze nu eenmaal niet mijn moeder is, maar dat ze wel altijd zal proberen om er voor me te zijn.

 

Sinds haar komst is er weer warmte en perspectief in mijn leven. Ze speelt niet dat ze van me houdt, dat doet ze oprecht. Ik sloot haar in mijn hart vanaf de allereerste keer dat ik met haar over mijn moeder praatte. Ik zei dat ik me zo schuldig voelde, dat ik me zo had misdragen en dat ik die ochtend toen ik haar voor de allerlaatste keer zag, nog tegen haar had gezegd dat ik schijtziek werd van haar gezeik. ‘Ik weet zeker dat je moeder je alles al lang en breed heeft vergeven en dat waar ze nu is, ze met niets dan liefde en trots naar je kijkt.’ Ze droogde mijn tranen en gaf me een knuffel. Precies zoals een moeder doet.’ 

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.