Als ouder van één kind komt er een moment dat je beseft dat alle eerste keren ook de laatste keren zijn. Dat is nogal confronterend en in mijn geval voelt dat extra, want ik heb er nooit voor gekozen om ouder te zijn van één kind. Nee, mijn ideale plaatje was huisje, boompje, beestje en twee kindjes. Met dat huisje, boompje en beestje zit het wel goed. We hebben een prachtig huis in pittoresk Vijfhuizen, een uit de kluiten gegroeide eucalyptus in de tuin, en een beestje? Dat zit ook wel goed, want we hebben drie katten die de boel op stelten zetten in ons huis. Alleen die twee kinderen, dat is voor de helft gelukt. Mijn partner en ik zijn namelijk het type mensen die alles uit de trukendoos, en daarmee bedoel ik het ziekenhuis, moeten halen om een kind op de wereld te mogen zetten.

Een tweede kindje is er nooit gekomen

Op ons Monopolybord van de kinderwens mochten wij de vakjes IUI en IVF direct overslaan. Wij trokken het kaartje: ga niet langs start ga direct naar ICSI. Voor mensen die niet weten wat dat is: bij IVF zoeken ze rijpe eicellen en een kwakje van de beste zaadjes, die leggen ze op een petrischaaltje en dan mag de natuur zijn gang gaan. In ons geval zeg ik altijd met een knipoog: wij kunnen echt niks zelf. Met mijn status als zeer waarschijnlijk vervroegd in de overgang en de latente zwemmers van mijn partner, wordt het beste zaadje rechtstreeks in de eicel geïnjecteerd. Ik zal het niet hebben over de hele fysieke- en mentale belasting, dat is weer een ander verhaal. Het resultaat is dat ene fantastische kind! Dat staat buiten kijf, hij is echt goed gelukt. Al direct na de helse bevalling met een spoedkeizersnede (ook weer een verhaal voor later), heb ik al gezegd: ik wil er wel nog één. Die is er nooit gekomen. Na de laatste vergoede poging moesten we echt goed nadenken over wat we nu wilden. De teleurstelling van een mislukte poging werd steeds heftiger en ik kwam daar steeds moeilijker overheen. De realiteit is, dat we ouders zijn van één kind.

Al die eerste keren

Inmiddels heb ik wel voelsprieten voor ouders van één kind ontwikkeld. Als je goed oplet, zijn er namelijk heel veel ouders van één kind. Zo hoorde ik laatst iemand zeggen: “Ja, want ik heb maar één kind”. Dan weet ik al: daar zit een verhaal achter. Dat was geen keuze. Al is het wel een bewuste keuze geweest, er komt een dag dat je beseft: alle eerste keren die ik meemaak, zijn ook gelijk de laatste keren. De eerste keer naar school, zo dapper en ook zo spannend. De eerste keer bij een vriendje spelen; ik ken die ouders helemaal niet, zijn het wel goede mensen? De eerste keer naar een partijtje, blijf je er bij of zet je je kind af en ga je weer? Of de eerste zwemles; kijk je de hele les of leidt dat alleen maar af? En alle eerste keren die voor ons nog gaan komen: de eerste liefde, de eerste rijles, het eerste biertje, de eerste vakantie zonder kind.

Langzaam werd de waarheid pijnlijk duidelijk

In het begin wist ik niet eens dat deze eerste keren nooit meer herbeleefd zouden worden met een tweede telg. Pas toen onze kleine drie jaar was, werd de waarheid pijnlijk duidelijk. Er kwamen niet nog eerste stapjes, tandjes of plasjes op het potje. Die had ik allemaal onbewust al voor de laatste keer meegemaakt. En daarna had ik moeite om van de bewuste eerste laatste keren echt te genieten. Het is natuurlijk wel een beetje bitterzoet. Bijvoorbeeld die eerste keer zonder zijwieltjes fietsen. Je bent trots op die kleine gek zijn eerste meters helemaal alleen. Je maakt er 100 foto’s en filmpjes van, maar ook voel je het verdriet dat je die eerste keer niet nog één keer gaat meemaken. Een lach en een traan, en beiden zijn helemaal oké om naast elkaar, tegelijkertijd en door elkaar te voelen. Of je zelfs schuldig voelen, omdat het leven soms gewoon even een loopje met je neemt en je niet de volle focus hebt op die eerste keer. Zoals bij zijn eerste zwemles, toen zat ik ook met een deadline van werk. Door die deadline was mijn focus heel even verschoven en ben ik vergeten om een foto te maken van die knul in zijn zwembroekje, met glinsterende oogjes op het bankje in de kleedkamer. Helemaal klaar om het zwemlesavontuur aan te gaan. Daar baal ik dan van, want wat is er nu belangrijker, werk of privé? Nu denk ik: “Oké, even opletten hier, moeders: maak een mentale foto en een echte, want dit is een heel speciaal moment.”. Ik focus, ik geniet, ik heb verdriet, maar ik maak het allemaal wel in ieder geval één keer mee! Ook al is elke eerste keer meteen ook de laatste.

Credits: Door: Cynthia Koch