Ben ik nou verliefd?
Nee, hij is getrouwd!
Het aantal single vriendinnen in mijn vriendenkring is de laatste jaren gereduceerd tot een stuk of twee. Voorheen was dat anders. Dan was ik de getrouwde vrouw en liepen zij allemaal rond te herten, op zoek naar De Man.
En dat zoeken naar een man ging vaak gepaard met ellenlange checklists waar hij aan moest voldoen. Empathisch en begripvol, maar ook mannelijk en stoer. Goed gekleed en verzorgd, alleen alsjeblieft geen ijdeltuit! O ja en minimaal 1 meter 80, donker haar en het liefst groene ogen. Maar verder maakte het niet veel uit hoor!
Eh tja, droom lekker verder, dacht ik dan altijd
De wensenlijst ging daarbij regelmatig gepaard met opmerkingen als: ‘Maar waar kom ik die leuke man tegen dan? Ik zie altijd dezelfde mensen.’ Gelukkig heeft internetdaten daar verandering in gebracht. Op de een of andere manier heb ik nooit moeite met leuke mannen tegenkomen. Van de supermarkt naar een wandeling door het bos of, en dat is bij mij wel anders, via mijn werk.
Zo had ik laatst een interview met een interessante man voor een van de bladen waar ik voor schrijf. Zodra ik de deur binnenstap, is het meteen goed. Het gevoel dat ik hem al jaren ken. Ik zet mijn tas neer en hij vraagt: ‘Wil je hier gaan zitten?’ Ik haal mijn schouders op, ik ga zitten waar hij wil dat we gaan zitten, het is zijn domein. ‘Nou,’ zegt hij, ‘doe anders een rondje door het hele huis en kijk waar jij je het prettigst voelt.’
Kijk, als je zoiets tegen mij zegt, dan doe ik dat ook gewoon
Daar waar een ander misschien gegeneerd zou zijn om elke kamer binnen te stappen, heb ik dat totaal niet. Dus inderdaad, ik stier naar boven en check vanaf de zolder tot de benedenverdieping alle ruimtes. Leuk huis trouwens. Uiteindelijk voel ik me het meest thuis op de eerste verdieping en plof op de bank. Ik roep naar beneden: ‘Het is de eerste verdieping geworden hoor!’
Het is maf. Ik heb me nog nooit zo thuis gevoeld bij iemand in zo’n korte tijd. Ook tijdens het interview hangt er zo’n intieme sfeer, dat ik eigenlijk niet meer naar huis wil. Als we afscheid nemen zegt de man tegen mij: ‘Welkom in mijn leven.’ Ik voel zoveel liefde en warmte dat ik er stil van ben.
In de auto terug ben ik van mijn stuk: ben ik verliefd?
Nee zeg, dat wil ik helemaal niet. Hij is heel erg getrouwd met een vrouw die ik eigenlijk net zo lief vind als ik hem vind. En eh, sowieso is een huwelijk opbreken niet mijn ding. De dagen erop blijft dat warme gevoel hangen. Alleen transformeert het naar diep geraakt zijn door écht contact. Ik voel geen vlinders, ik hoef ook niks van deze man.
Blijkbaar bestaat er iets als ware vriendschap at first sight. Ik moest denk ik gewoon wat volwassener worden om dit te kunnen ervaren. Dus, prachtige man: welkom in mijn leven.
