Daar stond ze dan, gisteren in een parkje in Madrid tussen de oer-Hollandse tulpen: Amalia 2.0. Superfit, superzelfverzekerd en superdankbaar. Dankbaar omdat de Spanjaarden haar een veilige haven boden toen ze hier in eigen land, vanwege de dreiging uit het criminele circuit, zwaar beveiligd moest worden. Weg was het studentenleven met alles erop en eraan, waar ze zich zo op verheugd had toen ze 18 jaar werd en eindexamen deed. Weg was de mogelijkheid om samen met vriendinnen een huis te delen, weliswaar iets meer dan de 45 m² die mijn dochter met haar huisgenoten heeft, maar toch. En weg was de vrijheid om eindelijk het grote-mensenleven te gaan leiden, zonder het toeziend oog van haar ouders.
De druk van verwachtingen en kritiek op Amalia
Je zou als jonge meid van minder razend depressief raken, toch? Want hoe mooi die gouden kooi van buitenaf ook lijkt, het blijven tralies, hè? Madrid was ook de plek waar Amalia ongezien over straat kon, zonder de kritische blik vanuit Nederland op hoe ze eruitziet. Daar kunnen de toetsenbordterroristen wat van. Ik hoefde de afgelopen jaren maar een artikel over de kroonprinses te schrijven en, of de reacties nou positief of negatief waren, het ging binnen de kortste keren over haar gewicht. ‘Men’ vond haar te dik en liet dat merken ook. Terwijl we het hebben over een jonge vrouw die het leven ook nog uit moet vogelen.
Verwoestende kritiek op Amalia: hoe zou jij je voelen?
Hoe zou jouw dochter het vinden als ze als toen 16-jarig meisje zou lezen dat een gevierde Belgische auteur, die zichzelf notabene “De Mooie Jonge Oppergod van de Vlaamse Letteren” noemt, in het tijdschrift Nieuwe Revue schreef: ‘Ze is zo dik dat, als ze twee levende kippen inslikt, deze hoenders elkaar in haar maag nooit meer terugvinden. Ze is zo dik dat ze bij een sprong in de Noordzee ongeveer drie landen onder water zet.’ Ik werd er gewoon naar van toen ik die woorden las. De jaren erna werd het er niet veel beter op. Het ging niet over wat Amalia deed, maar over wat het getal op de weegschaal wel niet zou zijn. Verschrikkelijk! Hoe bijzonder dat ze haar rug recht hield en bleef lachen en wuiven als ze in het openbaar verscheen.
Amalia’s onwankelbare zelfvertrouwen en kracht
En zo stond ze gisteren ook weer voor de Vaderlandse pers, die haar massaal achterna was gereisd. Superfit en superzelfverzekerd. Wat mij betreft kan Amalia naar iedereen een lange neus maken. You go, girl!
