Franska.nl

‘Als ik heel eerlijk ben heb ik spijt van mijn kind’

Na jaren van mislukte relaties en teleurstellingen werd Diana eindelijk moeder. Maar diep van binnen maakt dat haar niet gelukkig.

‘Het is een prachtige dag en in de tuin staat een plastic zwembadje. Het water schittert in het zonlicht en het nodigt uit om even heerlijk in af te koelen. Maar mijn zoontje wil er niet in. Hij staat met een stok wild om zich heen te slaan en maakt daardoor een van de hortensia’s stuk. De roze bloemblaadjes dwarrelen in het gras en voor de zoveelste keer vandaag moet ik hem waarschuwen. Als hij het nog een keer doet moet hij voor straf maar naar binnen, want ik ben het nu wel behoorlijk zat.

 

 

Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld toen ik jonger was. Ik droomde van een echtgenoot en een gezin maar het liep allemaal anders. Op een of andere manier lukte het me niet om een leuke man te vinden die samen met mij kinderen wilde. Ze hadden bindingsangst of konden maar niet loskomen van hun ex. Of ze hadden al kinderen en wilden er niet nog een. Toen ik eenmaal 45 was raakte ik toch wel in paniek. Ik had nog steeds geen partner en steeds minder tijd om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan.

 

 

Met de nodige financiële hulp van mijn ouders lukte het uiteindelijk in een Spaanse vruchtbaarheidskliniek toch om op mijn 47e zwanger te worden. Een zwaar traject van ivf-behandelingen, vruchtbaarheidstesten en de nodige teleurstellingen die ik ook in mijn eentje moest ondergaan. Maar op een dag was er eindelijk succes en was ik buiten zinnen van geluk. De zwangerschap was buitengewoon zwaar, ik was heel erg misselijk en natuurlijk had ik wel lieve vrienden om me heen, maar uiteindelijk lag ik toch alleen en ziek in mijn bed.

 

 

Na een pittige bevalling was ik eindelijk de moeder die ik altijd al had willen zijn. Vol trots lag ik in de verloskamer met Philip in mijn armen te genieten. Tijdens de kraamweek had ik hulp van de kraamzorg, maar daarna moest ik het toch echt alleen doen. En daar had ik blijkbaar niet zo heel goed over nagedacht. Want nu ik vier jaar verder ben is er van mijn roze wolk weinig over.

 

 

Hoewel ik eigenlijk nog maar net moeder ben, heeft de overgang inmiddels genadeloos toegeslagen. Hierdoor slaap ik heel slecht waardoor ik overdag zo moe ben dat ik moet zien te overleven met m’n werk, de zorg voor het huishouden en een kleuter. Philip is een heel druk kind dat zich maar moeilijk in zijn eentje kan vermaken. Bovendien is mijn vader inmiddels overleden en heb ik de mantelzorg voor mijn moeder die beginnende dementie heeft. Ik kan dus niet meer op haar terugvallen en durf Philip daardoor ook niet meer alleen bij haar te laten als ik even een uurtje naar de schoonheidsspecialiste of kapper wil.

 

 

Hoe het straks moet als mijn moeder zieker wordt en nog meer hulp nodig heeft, daar durf ik nu niet eens aan te denken. Ik heb geen idee hoe ik de zorg voor haar dan met Philip moet regelen want ik draai helemaal alleen op voor de zorg van mijn kind en er is geen vader waar ik af en toe even mee kan sparren. Soms ben ik gewoon blij dat ik kan gaan werken en hij weer een dag op de opvang zit. Maar als ik heel af en toe in het weekend met vriendinnen ergens een wijntje wil gaan drinken voel ik me weer schuldig dat ik hem bij de oppas moet laten.

 

 

Ik heb naast het moederschap ook nog een leven, denk ik dan. Het kan toch niet zo zijn dat ik mezelf helemaal weg moet cijferen, dat doen al die jonge moeders toch ook niet? Die werken ook en hebben ook een sociaal leven met sporten en tijd voor leuke dingen. Hou me ten goede, ik houd heel erg veel van mijn zoontje, maar diep van binnen heb ik er eerlijk gezegd spijt van dat ik toch zo nodig op mijn 47e moeder moest worden terwijl ik er misschien gewoon te oud voor was.’