Zouden we de dierenarts thuis laten komen? Of wilden we dat toch liever niet? En waren we niet te vroeg? Want er waren toch echt nog momenten dat ze vrolijk was en zelfs als een puppy in de rondte sprong. Of wílden we dat alleen maar zien en was ze toch op? Op een gegeven moment waren we het erover eens dat het er sowieso pas na Pasen van zou komen. Na Pasen en voor het einde van de maand of hooguit in de eerste week van mei.

Pasen als symbolisch ijkpunt

Maar in de aanloop naar het paasweekend ging het steeds minder goed – of moet ik zeggen slechter? Totdat het niet meer ging en alles in een stroomversnelling terechtkwam. Ik belde de dierenarts op dinsdag. Of het hoesten erger was geworden? Ja, dat was het wel. Wat ons ook opviel was dat ze soms heel erg rusteloos was en eindeloos rondjes draaide eer ze eindelijk een plekje had gevonden om te gaan liggen en te gaan slapen. Maar áls ze dan sliep, sliep ze ook zo diep dat we steeds gingen kijken of haar buikje nog wel op en neer ging. En dan was er ook nog het voortdurende hijgen, het abnormale haarverlies en het obsessieve drinken.

Het waren de vragen die hij stelde en onze antwoorden daarop, die ons deden inzien dat we haar er geen plezier mee deden om tot na Pasen te wachten, en dat we onszelf hier ook geen dienst mee zouden bewijzen. Het was goed zo. Ze was op, en het beste wat we haar nog konden gunnen was een laatste reis naar de dierenhemel.

Een laatste autorit, stil en vol liefde

Op Goede Vrijdag rond het middaguur zetten we haar voor een laatste keer op de achterbank van onze auto, met hond Cato ernaast. Ze waren, net als wij, ongewoon stil. Als een wonder was er een parkeerplek pal voor de deur van de dierenartsenpraktijk. Er was geen enkel verzet, geen enkele weerstand, en zelfs het hijgen stopte. De kamer waar het zou gebeuren was al in gereedheid gebracht. Er lag een grote deken op de grond als alternatief voor de behandeltafel. Ze ging er zonder pardon liggen en gaf geen krimp toen de slaapmedicatie werd geïnjecteerd. Nog een laatste keer keek ze ons met haar blauwe ogen aan. Catootje vlijde zich naast haar. Onbeweeglijk lag ze met haar kopje op haar voorpoten pal naast haar, en zo bleef ze liggen totdat de injecties die haar hartje stil moesten leggen, hun werk hadden gedaan.

De vrouw van de dierenarts dekte haar toe met een dekentje. Voor onderweg, zei ze erbij. Want je weet maar nooit. Door onze tranen heen zagen we hoe ze aan haar laatste reis begon. Er was geen enkel verzet, geen enkele weerstand, en het hijgen had plaatsgemaakt voor haar meest blije puppyblaf.

Dag engel. Bedankt voor alle mooie jaren.

Met alleen hond Cato op de achterbank van onze auto reden we terug naar huis. Daar was het stil zonder Jippie. Akelig stil. Zo stil dat ik nog steeds bang ben dat het nooit zal wennen dat ze er niet meer is.