Ja, hèhè, weet ik toch

Er zijn dus van die mensen… of zijn het fietsbellen, die denken dat ze alle wijsheid in pacht hebben. Over mijn tuin bijvoorbeeld.

 

Dan woon je dus al meer dan tig jaar in een huis. Met een tuin. Een tuin waar van alles in staat. En dan komt er iemand langs. Een kennis die voor het eerst op bezoek is, of iemand die zich als tuinman voordoet. Loopt door je tuin. Gaan ze je ineens allerlei dingen over jouw tuin uitleggen. Is me serieus meerdere malen gebeurd. Laatst nog.

 

‘Kijk Franska, hier staat een jasmijn.’

 

‘Achter in je tuin staat ook nog een pioenroos.’

 

‘Dit is een pruimenboompje, die gele dingen die daarin hangen zijn echt pruimen, ook al zijn ze geel, zijn heel lekker hoor.’

 

‘Kijk! Je hebt ook munt, dit is precies de goede soort om thee van te maken!’

 

‘Deze roos hier, daar moet je voor de aardigheid eens aan ruiken, zo heerlijk.’

 

Paaardon? Zie ik zo scheel?

 

Het is m’n eigen tuin hè? Zo ongeveer alles wat erin staat, heb ik er zelf in gezet. Maar blijkbaar word ik toch door zulk soort mensen voor een totale leek aangezien. Heb me een paar keer afgevraagd of ik dat bij een ander ook zo doe, maar nee. Echt niet. Ik ga er altijd vanuit dat iemand alles weet en begrijpt, totdat ‘ie me iets vraagt. Meestal stel ik zelf vragen. Denkt dat soort mensen werkelijk dat er alleen maar malloten om hen heen rondlopen?

 

En ach… eigenlijk gebeurt het ook niet alleen in de tuin, als ik er even verder over nadenk. Al vind ik dat toch al best merkwaardig. Je mag toch aannemen dat iemand weet wat ‘ie in z’n tuin heeft staan. Maar in het echte leven… ik bedoel met werk en zo… dan zijn er soms ook ineens van die types die je iets beginnen uit te leggen. Ik ben altijd geïnteresseerd en wil graag dingen leren, maar als je iets bijvoorbeeld al een jaartje of tig doet, dan zou een minder ervaren iemand eventueel kunnen denken, dat het zomaar zou kunnen zijn dat je sommige dingen misschien al weet.

 

 

Op je handen zitten, denk ik dan. In zulke gevallen hou ik me dus in. Zou kunnen zijn dat ze willen laten merken dat ze er ook verstand van hebben.

 

Maar met m’n tuin… sorry hoor. Dat is nu eenmaal helemaal mijn terrein. Letterlijk en toevallig ook nog eens figuurlijk. Zo. Dat moest er nou eens even uit op de vroege zaterdagmorgen.

 

Door Franska

Fotografie portret: Esmee Franken. Visagie: Linda van Ieperen. Haarstylist: Mandy Huijs