Franska.nl

Gebruikte je Robijn, dan bleef het Robijn. Hoeveel commercials, aanbiedingen en bewijzen je ook tot je zou krijgen, nimmer zou je overstappen op een ander merk. Je vakantieland was je vakantieland en je auto-merk je auto-merk. Daarom kon je iedereen boven de negenenveertig jaar als volledig afgeschreven beschouwen.

Dat vond de adverteerder en dus ook de televisiezender. Want geen geld, geen programma en wie betaalt, bepaalt. Een programma kon door miljoenen mensen bekeken worden, maar als de kijkers buiten de ‘boodschappers’, zoals het clubje in de leeftijdsklasse van 20 tot 49 werd genoemd, vielen, was het niets waard. Sterker: dan moest je je als programmamaker achter de oren krabben. Want als je iets had gemaakt dat de oudjes leuk vonden, dan had je maar mooi een verkeerde groef te pakken.

Om de oudjes het kijken te ontmoedigen, moesten de presentatoren die een geboortejaar van voor 1970 hadden, natuurlijk ook maar meteen figuurlijk onthoofd worden. Zonder kop mochten ze in de luwte best ergens doorpruttelen, maar het hoofdpodium, dat was voor de jonkies.

Dus adieu Margreet Spijker van het RTL Nieuws, vaarwel Henny Huisman, dagdag Ron Brandsteder en tabee Mart Smeets. Allemaal vervangen door jongere versies. Maar, met alle liefde voor hun opvolgers, is jonger altijd beter?

Naar de avondetappe van Dione de Graaf kijken slechts 600.000 mensen. Mart toucheerde er standaard een miljoen. Minstens. Senioriteit betekent ook kennis. Een geheugen dat overloopt van anekdotes en feiten.

Gelukkig was daar omroep Max. Een nieuwkomer (het woord jonkie mag ik vast niet noemen) in het bestel. Een club die gewoon lekker deed wat ze wilden. En waarvan ze dachten dat wij erop zaten te wachten. Dus met Ron Brandsteder, met Margreet Spijker. Een presentatoren-pre-pensioen-pension, maar wat ben ik blij te kunnen kijken naar mensen waar ik me aan kan spiegelen. Mensen die ik geloof.

Maar ik miste Mart. Mijn nuffige, kundige, betweterige, soms hoogst irritante, maar kundige Mart. Al heb ik nooit een etappe van begin tot eind uitgekeken, voor de avondetappe van Mart zat ik klaar. Al was het maar om het pleintje te bekijken dat hij had uitgekozen. En zijn pochetje. En dat perfecte glas wijn dat ik bijna kon ruiken door het scherm. Mart die maakte dat ik boeken over de tour ging lezen. Zijn boeken dan hè, we gaan het niet overdrijven.

Vandaag zag ik Mart. Niet op de markt in zijn geliefde Haarlem, nee nee. Ik zag hem in een filmpje. Mart heeft een rubriek. Daarin bespreekt hij de etappe van de dag. Nu wil jij vast weten wie die meesterzet heeft gedaan om hem een rubriek te geven. Ik zal het je zeggen: de online-jongens van AD.nl. De digitale, hippe, ontzettend van deze tijd zijnde denkers. Zij gaven Mart wat de NOS niet meer wilde. Een podium.

En ineens wist ik het. Wij oudjes, wij zijn de toekomst. We zijn met zoveel. We worden alleen maar met meer. We reizen, kopen, onderzoeken en ervaren. Men zegt weleens dat veertig het nieuwe dertig is. Nou, ik zal het je sterker vertellen: 50-80 is het nieuwe 20-49. Zo, en nu u weer, meneer Unilever.