Franska.nl

Vaak kom je van die prachtige foto’s tegen van grote velden met zonnebloemen met de groeten uit Umbrië. Mij geeft dat altijd het ultieme zomervakantiegevoel. Ik zie in deze periode ook menig toerist een beetje stiekem zo’n heel groot veld in duiken. Eerst voor wat foto’s, daarna staan ze te genieten en snuiven ze de hele zomer in zich op zodat ze straks in Nederland de winter weer door kunnen komen wetend dat ze het volgende jaar terug keren voor hun jaarlijkse doses Italiaanse zomervitaminen. Als ik dat zie, moet ik altijd aan het boek ‘Opwaaiende zomerjurken’ van Oek de Jong denken.

Maar ook ik duik dat veld in en moet eerlijk bekennen dat ik me bijna nooit kan beheersen als ik te midden van al die zonnebloemen sta. Met grote regelmaat heb ik me dan ook bezondigd aan het plukken van een mooie grote bos. Een andere keer heb ik zelfs samen met mijn kleinkinderen gepicknickt midden in zo’n veld; een ervaring die ik echt iedereen kan aanraden. Het gaf me een groot gevoel van vrijheid.

Toch vind ik deze velden een paar maanden later nog veel mooier, namelijk op het moment dat ze helemaal uitgebloeid en verdord hun kopje laten hangen. Ik weet niet waarom, maar dat soort dingen noem ik altijd van de schoonheid en de troost. Komt het door de vergankelijkheid die het uitstraalt, de prachtige aardse kleuren en de structuren die de zonnebloemen dan hebben? Ik weet het eigenlijk niet en misschien is dat ook niet belangrijk, ik vind ze op dat moment gewoon ongelooflijk mooi. En dat is het moment dat ik nogmaals het veld induik en dan om te fotograferen.