Franska.nl

Zin in het alledaagse

Over hoe het leven betekenis krijgt.

‘Op de dag van Stefans afstuderen werd ik vijftig. Ter gelegenheid van beide gebeurtenissen hadden we feestelijkheden gepland. Stefan studeerde en woonde in Delft. Twee dagen voor zijn afstudeerdatum ben ik nog bij hem op bezoek geweest, om de plannen te bespreken. De avond van tevoren heeft mijn vrouw nog wat met hem doorgenomen. Op de ochtend zelf konden we geen contact krijgen, dat vonden we wat vreemd. Onze jongste zoon zou die ochtend even naar hem toe gaan om hem met de muziek te helpen, want ‘s avonds zou bij de sportclub het feest zijn voor vrienden. Onze jongste zoon heeft zijn broer die dag, op zijn kamer, aangetroffen.’

 

Dit is het verhaal van Pieter Franszen (1956). Pieters zoon is drieëntwintig als hij een einde aan zijn leven maakt. Dat doet hij op de dag dat hij zijn studie met succes heeft afgerond en zijn vader vijftig wordt.

 

‘Een donderslag bij heldere hemel, zeker op dat moment. Later vraag je je af: hebben we signalen gemist? Hij zat weleens niet lekker in zijn vel, maar stond bij vrienden en collega’s zeker niet bekend als depressief. Wat is de zin van zijn leven geweest? En van zijn dood? Om de confrontatie met die vraag aan te gaan moet er rust zijn, stilte en afzondering. Contemplatie vind ik een mooi woord voor de noodzakelijke ontvankelijke houding om bij deze vraag te kunnen verblijven.’

 

Pieter ging lopen. Omdat hij voelde dat hij dat moest. Na de eerste dag dacht hij dat dit goed voelde. De dag erna ging hij verder lopen. Eerst zonder doel. Als het maar lang en ver was. Toen bleek dat hij niet alleen liep, maar dat zijn zoon Stefan met hem meeliep.

 

‘Op een dag liep ik in België langs de Maas onder een hoge brug door. Boven me de snelweg, waarover auto’s denderden. Het gaf me een bedreigend gevoel. Aan de andere kant van de brug stond een boom met een koperen plaatje, waarop een jongensnaam en twee data. Ik bleef even bij het bordje staan, de data lagen ongeveer even ver uit elkaar als die van Stefan. Toen zag ik dat er een man naar mij toeliep. Hij sprak een paar woorden in het Frans, ik verstond iets van chute libre, vrije val. We keken elkaar aan, spraken amper, zagen in onze ogen een gedeeld lot. Daarna liep ik door. Ik vroeg het hem niet, maar ik besefte dat deze vader daar vaker liep, mensen soms even aansprak.’

 

Pieter bleek een oude pelgrimsroute te lopen die hij deels vervolgt, lopend en fietsend. Daar schrijft hij over in zijn boek. En ook over hoe zijn reis ervoor zorgde dat Stefan ook na zijn zelfgekozen afscheid van het leven ‘op een heel krachtig niveau met zijn vader doorleeft’.

 

Pieter Franszen
De zoon in de man
Uitgeverij Lineke Eerdmans

 

De opbrengst van het boek gaat naar 113-Suïcidepreventie

 

Bron: Trouw