‘Ze was vastgelopen in haar leven en verkaste daarom voor een jaar naar Florence’
‘Ze hoopte dat ik haar zou komen opzoeken, want behalve het ticket zou me dat niet veel kosten.’
‘Ze was vastgelopen in haar leven, zei ze. Met de liefde wilde het maar niet lukken, haar werk was het ook niet meer en ze zou binnenkort vijftig worden. Een afschuwelijke leeftijd, vond ze, die haar genadeloos confronteerde met het feit dat ze er verrekte weinig van gemaakt had. Geen vent – ook nooit echt gehad -, geen kinderen, een carrière die al over zijn hoogtepunt heen was. Alleen financieel zat het mee. Zeker sinds haar vader vorig jaar was overleden zat ze er warmpjes bij. Daarom wilde ze een jaar wat anders. De sleur doorbreken, de afschuwelijke Hollandse winter ontvluchten, nieuwe horizonten en wie weet daardoor ook een nieuwe start.
Het zou Spanje of Portugal worden, maar wispelturig als ze is, werd het Florence. Ze vertrok in een novembermaand. Voor de feestdagen zou ze even terugkomen, maar daarna zou ze langer wegblijven. Dat moest ook wel omdat ze haar huis in Nederland vanaf januari in de verhuur had gedaan. Wij, haar vriendinnen, hadden er bewondering voor dat ze de moed had om in haar dooie eentje een jaar elders te gaan wonen. Bij haar afscheid beloofden we allemaal om haar snel op te gaan zoeken, wat er in de praktijk lang niet bij iedereen van kwam. Daar was ze erg teleurgesteld over, vertelde ze toen ik haar een keer aan de telefoon had. Kort daarop boekte ik een retourtje Florence.
Drie nachten en drie dagen spraken we af. Ik zou uiteraard bij haar overnachten, dus behalve het ticket zou het met niet veel kosten. Dat moest ook wel omdat mijn man en ik met onze drie kinderen wel degelijk een beetje moeten opletten met wat we uitgeven.
Ik kwam op een donderdagnamiddag bij haar aan. Vanaf de luchthaven had ze een taxi voor me geregeld omdat ze zelf niet zo’n held was in het Italiaanse verkeer, zei ze. Ze had voor die avond een fijn restaurant geboekt om te vieren dat ik er was, zei ze. Maar na het diner stelde ze voor een app aan te maken zodat we niet constant hoefden bij te houden wie wat betaalde. Uiteindelijk kwam het erop neer dat we bij haar ontbeten en daarna alleen maar buiten de deur aten.
Toen ze op zondagmiddag na de lunch, een paar uurtjes voordat ik weer naar de luchthaven zou vertrekken, de onkosten even wilde doornemen schrok ik me wild. Waar het op neerkwam was dat dit bezoekje me bijna achthonderd euro had gekost. Ik zei dat ik hier niet echt op gerekend had, maar ze deed het af met de opmerking dat dit eigenlijk een koopje voor me was geweest omdat ik kost en inwoning gratis had gehad. ‘Kost?’ zei ik, wijzend op de restaurantbonnetjes. Ik was toch zeker speciaal voor haar hierheen gekomen en niet omdat ik toevallig had bedacht om zonder mijn man en kinderen een weekend naar Florence te gaan?
Een dag na thuiskomst stuurde ze me een tikkie. Alle kosten waren door twee gedeeld. Behalve de taxikosten. Die waren helemaal voor mij alleen. Ik heb haar nog wel geappt dat ik hier niet blij mee was en dat ik me eigenlijk een beetje genaaid voelde, maar een reactie bleef uit. Toen ze na een paar weken een enthousiaste app stuurde om me te laten weten dat ze een appartementje in Florence wilde kopen, bleef mijn reactie uit. Wat mij betreft was onze vriendschap danig bekoeld. Het is ook daarna nooit meer geworden wat het was.’
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
