De wind van verandering waait zelden in je rug
We willen allemaal anders zijn. Want beeld je eens in: over 10 jaar ben je nog precies hetzelfde als vandaag.
Er is helemaal niets veranderd: geen promotie, geen nieuwe liefde, geen gegroeide bankrekening. Moet je niet aan denken toch? Dus uiteindelijk willen we allemaal veranderen. Maar toch verzetten we ons tegen verandering. We willen veranderd zíjn. Zoals vroeger, bij Henny Huisman, dat je dan door die spannende tunnel vol rook kon lopen en er aan de andere kant getransformeerd uitkwam. Kom maar op met die Magische Pil die de ellende laat verdwijnen en alles goedmaakt, heb ik regelmatig gedacht in de afgelopen twee jaar.
We verzetten ons tegen verandering. Maar waarom is dat, vroeg ik me af. Volgens mij komt dat omdat verandering zelden op een prettige manier gaat. Alles wat groeit gaat eerst kapot. Een ei breekt voor er een kuikentje uitkomt. De grond maakt plaats voor het plantje dat in de lente haar koppie boven de grond uitsteekt. Afzien in de sportschool en dagen erna knallende spierpijn. Alle lekkere dingen laten staan om een kilo af te vallen. Een verbouwing begint eerst met afbreken en een hele hoop troep. En een bevalling…. tja….
Zo ook de verandering waar ik in zit. Tjeetje wat moet er veel water door de zee zeg. En dat terwijl ik dacht dat ik al een rotperiode achter de rug had, en het besluit om te verhuizen nam omdat ik me op de positiviteit wilde richten. Op de kansen. Dan nog steeds moet er rommel opgeruimd worden. Letterlijk en figuurlijk.
Dus sta ik met spullen in mijn handen die emotionele waarde hebben en moet ik besluiten of ik die meeneem, opsla of weggooi. Ik moet bellen met goedwillende ambtenaren die het door ons regelsysteem in Nederland onmogelijk wordt gemaakt om mee te denken. En natuurlijk heb ik last minute allerlei tegenslagjes waar ik net niet op zit te wachten. Om maar niet te spreken over de (ongevraagde) meningen van mensen die deze hele verhuizing vooral een heel slecht plan vinden.
En toch zit ik inmiddels lekker op La Isla Bonita. Mij krijgen ze niet klein. Bij iedere tegenslag denk ik dus: dit traint een spiergroep; dit brengt me dichter naar wie ik wil zijn. Waar ik wil zijn. Hoe ik wil zijn. Ik moet er niet aan denken namelijk dat alles over 10 jaar nog precies hetzelfde is.
Door: Redactie Franska.nl
