Wil je niet? Zeg, doe eens gezellig!
Mijn alcoholtolerantie werd voor het eerst flink opgeschroefd in mijn studententijd.
Dronken werd ik nooit. Althans, bijna nooit. Ik heb nog een vage herinnering van een avond dat ik ernstig de deurpost voor me toesprak: ‘dat het nu echt tijd was om naar huis te gaan’.
Aan het einde van mijn studie kreeg ik een relatie met een man die gek was op wijn. Samen maakten we regelmatig een fles soldaat. Daar waar ik wijn eerst vooral lekker vond, werd het later een middel om te kunnen slapen. Ik leefde onder hoge stress, omdat ik een veeleisende baan had. Slapen was vaak bijzaak. Maar met 3-4 glazen op, lukte het soms nog wel.
Je mag 10 weken niet drinken
Die omschrijving zag ik staan bij een minor die ik volgde voor mijn tweede studie. Tien weken? Da’s 2,5 maand! Inmiddels woonde ik alleen, maar nog steeds slobberde ik elke avond braaf mijn wijntje. Dit opgeven zorgde voor paniek! Daar schrok ik weer zo van, dat ik resoluut besloot om te stoppen met drinken.
Er ging een wereld voor me open. Ik voelde me frisser en uitgeruster. Heerlijk! Toen ik later weer een relatie kreeg, sloop de wijn er vanzelf weer in: ‘het was toch wel gezellig’. Maar de echte liefde was over. Mijn lichaam tolereerde de wijn niet meer. Soms kreeg ik er zelfs paniekaanvallen van.
We spoelen door. Winter 2022
Voor de zoveelste keer in mijn leven woon ik alleen. Gelukkig heb ik hele lieve buren, waar ik regelmatig aanschuif bij de open haard met… een glaasje wijn. Ondanks dat ik al jaren niet heb gedronken, geniet ik ervan.
Wijn representeert naast gezelligheid ook rebelsheid voor me. Wat nou, ik ben saai. Ik ben helemaal niet saai. Ik doe wat ik wil, wanneer ik dat wil en met wie ik dat wil. In tegenstelling tot een paar jaar geleden krijg ik geen paniekaanvallen. Ook slaap ik prima. Met wijn, zonder wijn, dat maakt niet uit.
Zomer 2024. Ik stop ermee
Ik merk het steeds vaker. Als ik opsta na een wijntje de avond ervoor, ben ik moe. En elke keer als ik een wijntje drink, lijken mijn grenzen vloeibaar. Ik eet te veel, ik lig plotseling tot 2 uur ’s nachts te shoppen op Vinted… En de volgende dag ben ik minder productief, waardoor mijn doorgaans strakke werkschema er ook onder begint te lijden.
Ik wil dit niet meer, zingt al een aantal keer door mijn hoofd. Maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig. Mensen worden er een beetje knorrig van als ik niet drink: ‘Doe nou eens gezellig joh!’
Ik voel de sociale druk om te drinken en ik vind dat stom van mezelf
Ook als ik een keer opper op een avond dat ik overweeg helemaal te stoppen met drinken, zegt een van de vrouwen in het gezelschap schertsend: ‘Nou, dat moet ik nog zien bij jou hoor!’ Het rare is dat ik voel dat haar terughoudendheid niet over mij gaat, maar over zichzelf.
Alsof mijn niet-drinken haar een slecht mens maakt, in elk geval een mens zonder ruggengraat. Wat natuurlijk onzin is, want het maakt mij niks uit wat een ander doet. Wat ik doe, doe ik voor mezelf. Toch ben ik gevoelig voor wat mensen zeggen. Niet willen drinken is op een bepaalde manier niet oké. Is dat niet gek?
