Franska.nl

Wieke wil het alleen doen

 

Het lijkt over hè, die hamsterwoede. Nou, hier in huis mooi niet.

 

Waarom, o waarom, vind ik zeven flessen tomatensap, drie voordeelverpakkingen borrelnootjes, vijf blikjes tomatenpuree, drie blikjes ansjovis en een gigantisch pak roomboter van een pond, terwijl ik dat laatste nooit gebruik? 

 

Dat komt, lieve lezers, omdat ik niet meer alleen over het inkoopbeleid ga. Man bemoeit zich er tegenwoordig mee. We leven al twee jaar in een min of meer gepensioneerde toestand, maar sinds die onzichtbare monsters met hun zuignapjes ons het leven zuur maken, begint Man ’s morgens al: ‘Zeg, hebben wij een eetplan voor vanavond?’ Dan zucht ik. Onhoorbaar, anders is het zielig, want hij is mij graag van dienst. Tot een paar maanden geleden maakte ik me nooit ’s morgens al druk over wat we ’s avonds zouden moeten eten. Ik keek pas tegen vijven in de kasten en koelkast naar wat er zoal in lag en daar deed ik dan iets mee. En als er iets ontbrak, liep ik even naar de winkel.

 

Nu hebben we ineens een schema nodig, vindt Man. Dat vergemakkelijkt het boodschappen doen en we moeten niet te vaak naar de winkel als het niet hoeft. Hij wil een lijst en een eetschema voor de hele week. Zodat je op zaterdag al weet wat je de donderdag erop moet doen. En dat zegt hij tegen mij, zó anti-lijst en anti-schema vind je bijna niemand in dit land. Oké, een lijst. Zucht (onhoorbaar weer, hè). Met bloknoot en pen inspecteer ik de koelkast. Daarna de keukenkastjes en vervolgens de grote koelkast beneden in de kelder. Die laatste is verraderlijk. Je denkt: handig, zo’n extra opslagruimte, maar als je vergeet wat erin staat, kom je voor best smerige verrassingen te staan. Goed. Dat moet dus anders. 

 

Doe ik in mijn eentje boodschappen, dan werk ik systematisch alle gangpaden af en vergeet ik zelden iets. Doet Man het, dan schrapt hij dingen van het lijstje waarvan hij denkt ‘echt niet nodig!’ Hij gooit ook dingen in de kar waarvan ik dan weer denk ‘wat zou de gedachte hierachter zijn??’ Omdat ik nog steeds in de war ben van mijn gordelroos (de gekmakende jeuk heeft toegeslagen, maar dat zou de eindfase kunnen zijn, mag ik hopen), doet Man boodschappen. Met handschoenen aan op een stil uur.

 

Dus daarom kom ik die zaken uit de eerste alinea tegen, zoals blikjes ansjovis. Omdat Man caesar salad wil maken, iets wat we misschien twee keer per jaar eten. Of hij brengt platte peterselie mee, in de veronderstelling dat dit koriander is. Ik doe nooit wat met platte peterselie. Ja, ja! Enorme problemen hier in huis. 

 

Wat wel een feit is: hij geeft veel minder geld uit dan ik. Maar met mijn beleid kunnen we twee weken binnen blijven en hoeven we niet naar de winkel. Met zijn beleid moet je elke dag terug omdat er iets essentieels mist. Koriander of zo. 

 

Wat wij vanavond eten? Weet ik veel? Wie boodschappen doet kookt. Dus ik zie het wel. En ik zucht. Onhoorbaar.