‘My granddaughter in church’, (gr)ap(p)t Hilda dan, bij een foto. Het salaris van een priester in een gat als Mzoro is veel te laag. Is er iemand jarig, dan is er geen geld voor cadeaus en taart. En nu lopen hun telefoons op hun laatste benen. Die mobieltjes zijn hun levenslijnen met hun familie ver weg en met mij. Dankzij Facebook kon ik een aantal prima mobieltjes regelen. Nu moeten ze daar nog heen. Vrienden van ons, die binnenkort naar Malawi gaan, zullen ook Katete aandoen en zij willen de boel wel meenemen en bij onze vriend Benson brengen, waar Hilda alles kan ophalen als ze in het ziekenhuis moet zijn. ‘Je mag gerust wat meer meegeven hoor!’ zeggen Marga en Ron.
Dat laat ik me geen twee keer zeggen en ik ga me onmiddellijk uitleven. Een jurkje voor Sophia, een boek voor Michèle, het oudste meisje dat prima Engels spreekt. Zo leuk mensen, dat boek! Jip en Janneke in het Engels, ‘One year in Holland’. Schriften, pennen en kleurpotloden voor de meisjes. Als nep-oma, achtduizend kilometer verderop, grijp ik nu de kans om ze eens lekker te verwennen. Dit echtpaar vecht om hun dochters een beter leven te bezorgen. Emigreren? Ze zijn al geëmigreerd, vanuit Zimbabwe, een van de acht buurlanden van Zambia. Hilda en Emmanuel zijn mijn vrienden en ik moet zo vaak aan ze denken als hier in Nederland weer eens wordt gefoeterd op ‘gelukzoekers’. Hilda en Emmanuel ploeteren hard om hun kinderen een toekomst te geven. Ze leven zuinig en ze redden het. Het gaat mij goed, dus caring is sharing. Ik zal ze steunen zolang ik hier op onze – gemeenschappelijke – aarde rondloop.
