Een meester in plannen ben ik niet. Vraag het mijn collega’s en ze zullen het beamen. Een typisch geval dat altijd ‘ja, doe ik’ zegt voordat ze daadwerkelijk heeft gekeken of het haalbaar is en of ik überhaupt kan op dat moment; c’est moi. Ik heb vooruitgang geboekt met de jaren – een mens moet wel – maar mijn unique selling point zal het helaas nooit worden.

Op één gebied blink ik echter wél uit als het het beheren van de agenda betreft, en dat is op het vlak van Flo. De bezoeken en ophaalmomenten staan minstens een week van tevoren vast zodat de begeleiders het kunnen herhalen aan Flo. Bovendien, de koningin kan aan de poort kloppen en nog zal ik Flo voor laten gaan. Máxima is altijd welkom, maar dan met Flo erbij.
Zodra een vakantie geboekt is, begin ik de bezoekjesagenda te vullen. Mijn schoonzus en neef Sam op zaterdag, onze geweldige Stella op donderdag. Ik geef het door aan de begeleiding, zorg dat iedereen elkaars nummer heeft voor het geval-je-weet-maar-nooit, en herinner de bezoekdienst in kwestie op de dag zelf nog even aan dat Flo huppelend voor het hek op hen wacht. Niet dat ze het zouden vergeten – ik weet hoe serieus ze zich van hun taak kwijten – maar gewoon omdat ik niet anders kan.

Wat ik ook niet kan laten, is het op gezette tijden checken van Caren, de zorgapp waarin begeleiders van dienst wisselen en elkaar informeren over hoe de dag is gegaan. Om iets over drie ’s middags en net na negenen kun je me uittekenen met mijn telefoon in de hand. Geen bericht is goed bericht, zo weet ik inmiddels. Een goede dag wordt vaak beschreven – en vervolgens door mij gescreenshot en doorgestuurd aan geliefde en andere dochters. Een slecht bericht betekent buikpijn die meestal pas een beetje weggaat als mijn lief precies dat zegt – “Ze woont daar niet voor niets”, “Daar zijn kundige mensen die veel beter met haar kunnen omgaan op dit soort momenten” en “Waarschijnlijk ligt ze nu heerlijk te slapen in haar bed” of “Jouw gepieker helpt sowieso niemand” – wat ik nodig heb.

Toch sluipt ook hier een beetje rek in. De dag dat Stella op bezoek gaat, voel ik rust. Ergens deze dag zal ik foto’s ontvangen van Flo die naast Monti door een pluktuin dartelt. Vaak ook een filmpje dat Monique, de zus van Stella, maakt en waarin ik Flo en Stella in een diepe conversatie hoor over Inside Out of Frozen of Stitch.

Een jaar geleden maakte ik me zorgen als ik de filmpjes niet meteen ontving. Vragen vochten om voorsprong. Was het bezoek niet goed geweest en probeerde Stella me te beschermen? Had Flo een epileptische aanval en was iedereen nu in het ziekenhuis met haar? Had Stella misschien een ongeluk gehad op de weg ernaartoe?

Dat, dat heb ik niet meer. En ook geen paniek als ik slechte – het blijft Italië – wifi heb en de stevig beschermde CarenZorgt-app niet binnenkom.

Ik heb vertrouwen. In de begeleiding, in de bezoekers en vooral – steeds meer – in Flo.

Het went. Maar wennen aan dat het went, dat lukt me nog even niet. Dat blijf ik gewoon ontzettend raar vinden.