Wendeline zat in de ontgroeningscommissie van haar studentenvereniging
‘Na het Reuzegom-schandaal kon ik weer niet slapen van wat ik toen bedacht’
‘Ik word dit jaar vijftig, dus kun je nagaan hoe lang het geleden is dat ik studeerde. Toch bracht het Reuzegon-schandaal de herinneringen weer tot leven en kon ik er weer niet van slapen. Het trauma is niet dat mij iets werd aangedaan, integendeel. Ik zat in die tijd in de ontgroeningscommissie van mijn studentenvereniging en bedacht het ritueel notabene zelf. Oer-origineel vond ik het. Om trots op te zijn. Later kwam ik tot inkeer en vond ik dat ik niemand ooit had mogen aandoen wat mijzelf werd aangedaan. Niet dezelfde walgelijke vernederingen.
Toen ik ontgroend werd moesten we urine drinken. Dat vond ik zo weerzinwekkend smerig dat ik ervan over mijn nek ging. Voor straf moest ik opnieuw een glas achteroverslaan. Ik moest weer overgeven. Ik werd uitgemaakt voor stomme koe, aanstellertje, verwend kutkind. Ik zal nooit vergeten hoe de tranen achter mijn ogen prikten en hoeveel moeite het me kostte om ze niet de vrije loop te laten.
Het urineritueel schrapte ik toen ik zelf in de ontgroeningscommissie kwam. Omdat ik bang was dat ik het niet zou trekken om het alleen al aan te moeten zien. Zo kwam ik erop om de feuten kattenvoer te laten eten. Eén van de meisjes – het waren echt nog meisjes, zo jong – gaf over mijn schoenen over. Ik wilde haar nog haar eigen braaksel laten opeten, maar daar stak iemand anders gelukkig een stokje voor.
Een paar jaar nadien werd ik door dat meisje aangesproken. Het moest haar van het hart dat ze nachtmerries van mij had gehad. Ze was vreselijk bang voor me geweest en kon nog steeds kokhalzen bij het zien van een blikje kattenvoer van hetzelfde merk. Ik zei dat ze niet zo fijngevoelig moest zijn. Als waardig lid van onze vereniging moest ze op z’n minst tegen een stootje kunnen.
Natuurlijk was dat bullshit. Dat wist ik destijds ook al. Maar ik koos ervoor om me superieur te blijven opstellen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
