hp

 

Marja wil altijd op de foto

 

Als je vrienden met me bent, ontkom je er niet aan om met mij op de foto te gaan in klederdrachtkostuum. Daar is Hains in Volendam al achter gekomen toen we elkaar net kenden (de foto staat nog steeds op zijn bureau) en ook in Zierikzee kan hij er niet onderuit. De bus zet ons af vlak bij de rotonde die de N59 met de N654 verbindt. Na een paar dagen buiten op het uitgestrekte Zeeuwse platteland in de omgeving (geen stoplicht te bekennen) is het even schrikken: getoeter en geraas van verkeer. Je moet zelfs uitkijken met oversteken. Alsof we in een metropool zijn beland.

Het doorkijkje bij de poort even verderop, naar de Korte Nobelstraat met daarachter molen De Hoop, brengt het prachtige havenstadje weer terug tot zijn ware proporties. Karsteil, de Sint Dormusstraat en de Hem met zijn negentiende-eeuwse slachthuizen…

En de Visstraat natuurlijk. ‘Er staat: alleen op afspraak’, probeert Hains nog, als ik bij het Cameramuseum ontdek dat je hier ook in klederdracht op de foto kunt, maar ik ben dan al binnen. De fotograaf is ziek, horen we van de vrijwilliger die het museum bemant (een kruising tussen mijn oud-collega Irma en Geert Mak), maar hij doet graag zijn best om ons te helpen. Hij moet daar later spijt van hebben gekregen.

In een soort klompenhok vol rekken met Zeeuwse klederdracht mogen we zelf onze outfit uitkiezen, maar als we eenmaal er helemaal voor klaar zitten in de studio (Hains in zijn zwarte broek met klep en knellende klompen, en ik met oorijzers, kanten mutsje, Zeeuwse beuk en gehaakte omslagdoek) gaat alles fout: de batterij van de camera is leeg (hoe te vervangen?), het kadreren van de foto wil maar niet lukken, het uploaden in de pc, het zoeken, openen en bewerken van het bestand (is dat eigenlijk wel nodig?): het wil allemaal niet lukken. Het zit onze vriend niet mee.

Hains in zijn zwarte broek met klep en knellende klompen schiet te hulp en samen komen ze er gelukkig toch nog uit. Voor het gestuntel met de pinautomaat heb ik geen interesse meer. Ik glunder blij met het resultaat: een sepia foto van Hains en mij in Zeeuwse klederdracht, waarop Hains zelfs een beetje lacht. ‘Zunig, maar niet vrekkig’, om met de vrijwilliger te spreken. 

 

Marja van Hout houdt van het onverwachte en gaat het liefst zo onvoorbereid mogelijk op pad. Alleen of samen, vaak met vriend Hains, beleeft ze avonturen. Kleinschalig, maar toch.

 

 

witte balk met bol Marja