Wat niet weet, wat niet deert
Na een verschrikkelijke vechtscheiding komt er een nieuwe man in het leven van Paulette. In het begin is ze dolgelukkig. Maar na verloop van tijd verandert dat.
‘Het is nog donker als ik wakker word. Naast mij ligt Thomas. Ik hoor hem regelmatig ademen. Als ik het lampje naast mijn bed aandoe draait hij zich half slapend om en legt zijn arm om mijn middel. Zijn aanraking doet me verstarren, maar ik hoop dat hij het niet merkt. Want dat verdient hij niet. De goedzak.
Ik denk terug aan mijn ex. Hoe ik niet van hem af kon blijven. Dolverliefd was ik. Alle jaren dat ons huwelijk duurde adoreerde ik hem. Ook al wist ik heus wel dat hij vreemdging. Al die jaren waren er andere vrouwen. Ik hoopte zo dat dit met de komst van onze twee jongens afgelopen zou zijn, maar dat bleek valse hoop.
Toen hij mij op een koude novemberochtend vertelde dat hij bij me weg wilde, bleef ik gebroken achter. Jarenlang had ik mijn best gedaan om hem niet te verliezen, maar hij ging toch.
Ik was alles kwijt. Mijn man, mijn huis en mijn zelfvertrouwen. En omdat ik financieel totaal van hem afhankelijk was, raakte ik ook het leven dat ik kende kwijt en belandde ik in de bijstand.
De jongens verloren niet alleen het leven dat ze kenden. Ze verloren ook hun vader. Want de nieuwe piepjonge vriendin van mijn ex zat niet te wachten op twee kleine jongetjes die niet alleen aan haar, maar ook aan de nieuwe situatie moesten wennen.
Dus daar zat ik. 40 jaar oud en een eenzame grauwe toekomst grijnsde me in mijn gezicht.
Tot ik Thomas op het schoolplein leerde kennen. De vader van een meisje uit de klas van mijn jongste zoon. We zochten elkaar steeds vaker op als we op onze kinderen stonden te wachten en het viel me op dat het zo’n leuke vader was. Hij deelde het co-ouderschap met zijn ex. Ondernam leuke dingen met zijn dochter en had echt aandacht voor haar. Dingen die de vader van mijn zoontjes allemaal niet deed.
Thomas vroeg of ik een keer met hem wilde gaan eten en heel snel daarna kregen we een relatie. Ik voelde heus wel wat vlinders, maar de passie spatte er niet vanaf. Maar ja, Thomas is stabiel, een geweldige stiefvader voor mijn zoons en hij heeft een goede baan. Binnen drie maanden trok ik bij hem in. Een heerlijk huis met een grote tuin waar mijn zoontjes heerlijk konden spelen.
Mijn financiële zorgen waren in een klap opgelost. Want Thomas vindt het heel normaal dat ik niet meebetaal aan de hypotheek. Hij verwent me met cadeautjes en weekendjes weg. Hij is dolgelukkig met mij en laat me dat iedere dag merken. Inmiddels zijn we vijf jaar samen maar zijn fixatie voor mij begint me steeds meer te irriteren. Het voelt alsof ik stik door zijn aandacht.
Aantrekkelijk vind ik hem al lang niet meer. Sinds we samen zijn heeft hij zich nogal laten gaan en sport hij niet meer waardoor hij er 10 jaar ouder uitziet. Als hij me aanraakt krijg ik kippenvel want eigenlijk walg ik ervan. Maar ik ben altijd bang dat hij dat merkt.
Steeds vaker heb ik spijt van mijn overhaaste beslissing om een relatie met hem aan te gaan. Maar terug naar een leven als alleenstaande moeder zonder huis, zonder geld, wil ik niet. Dat kan ik ook mijn jongens niet aandoen. Ze zijn zo blij met hun stiefvader.
Inmiddels stroomt het ochtendlicht zachtjes door een kier tussen de gordijnen. Een nieuwe dag begint. Als Thomas zijn ogen opendoet kijkt hij me stralend aan. ‘Hallo schoonheid’ zegt hij. ‘Koffie?’
Ach. Hoe erg is het om met iemand samen te leven die je als een prinses behandelt? Dus ik doe maar alsof. Alsof ik net zo gelukkig ben met hem als Thomas met mij. Wat niet weet, wat niet deert. Toch?
Door: Paulette
