Franska.nl

Wat je als kinderloze vrouw vaak te horen krijgt

Als jij boven de 30 bent, vrijgezel en/of kinderloos, dan ben jij waarschijnlijk ook al vaker in vervelende situaties terecht gekomen als het over baby’s gaat.

 

Zeker als je ongewenst kinderloos bent kan dat enorm pijnlijk en kwetsend zijn; dat soort vragen kunnen je flink van slag maken.

 

Ik merk om me heen dat dit gelukkig wel minder voorkomt, precies om bovenstaande reden: dat het kwetsend kan zijn. Je weet nooit wat er precies speelt, maar toch maak ik het nog te vaak mee. Ik, als 33-jarige die geen kinderen heeft en er ook geen verlangen naar, moet mezelf nog veel te vaak verantwoorden.

 

Herkenbaar? Dan zijn deze teksten ook wel eens naar jouw hoofd geslingerd.

 

1. ‘Wacht maar, je verandert nog wel van gedachten’

Deze zin, die vaak overkomt als een sneer, snap ik oprecht niet. Wat wil je ermee bereiken? Mocht ik van gedachten veranderen (wat ik niet zie gebeuren), kom je dan aanbellen om me een ‘I told you so’ en een wijzend vingertje te geven? Nee, bedankt. Zal ik ook niet bij jou doen als ik er over vijftien jaar nog steeds hetzelfde in sta.

 

2. ‘Maar je bent zo leuk met kinderen’

Klopt. Dat betekent niet dat ik ermee op wil staan en ermee naar bed wil gaan.

 

3. ‘Jij hing dit weekend zeker weer in de lampen?’

Puur omdat ik geen kinderen heb en daar ook niet op zit te wachten is het niet zo dat ik alle kroegen afstruin. Sterker nog, ik lag dit hele weekend op de bank met mijn kat.

 

4. ‘Waarom wil je geen kinderen?’

Begrijp me niet verkeerd: vrienden mogen me dit echt wel vragen, maar als ik je niet goed ken vind ik het een behoorlijk ongepaste vraag. Vooral omdat het alleen deze kant op werkt; er wordt nauwelijks aan mensen gevraagd waarom zij wél voor kinderen hebben gekozen.

 

5. ‘Wat zul jij veel vrije tijd/geld/iets anders overhouden, zeg!’

Vind ik ook al zo’n rare opmerking. Ik zeg toch ook niet tegen ouders: ‘Wat zullen jullie blut iedere maand zijn, zeg!’ En alsof tijd of geld de reden voor mij is om er niet aan te beginnen. Vaak klinkt het bijna als een peptalk: ik maak het vaak mee dat mensen met kinderen me willen ‘opbeuren’ omdat ik ze niet heb. Niets zo erg als medelijden wanneer dat totaal niet gepast is.

 

6. ‘Wanneer begin je aan kinderen?’

Alsof het een vanzelfsprekendheid is dat wanneer je een relatie hebt, ook al is het nog niet eens serieus, je dan wel aan kinderen begint. Zeker als je de 30 bent gepasseerd. Dit werd mij nooit gevraagd nadat ik in de Amsterdamse Bubbels één avondje verliefd was, hoor. Maar nu kijk je alleen al naar iemand en krijg je dit soort vragen afgevuurd, puur ‘omdat je de leeftijd ervoor hebt’.

 

7. ‘Oh, jij hoeft niet te komen hoor, we zijn met alleen maar ouders en kinderen’

Zo onaardig. Alsof ik, omdat ik geen kinderwens heb, ook gelijk absoluut niet bij hen in de buurt wil zijn. En ook: waarom wordt dit niet gewoon gevraagd in plaats van meteen aangenomen?