Wat doe ik eigenlijk nog op Facebook?
Deze week had ik voor het eerst in tijden weer eens zin om iets op Facebook te zetten.
Mijn dochter werkt eindelijk weer fulltime, en zij ging na twee jaar en een volle maand voor het eerst weer naar de VU in Amsterdam. En dit keer niet voor onderzoek, prikken, testen, enzovoort, maar gewoon om er te werken. Ze geeft er les en promoveert er. Dat behelst ook onderzoek, natuurlijk. Maar dan niet in verband met haar eigen gezondheid.
En ik was zó trots op dat kind. Ik ga hier niet vertellen wat zij allemaal achter de rug heeft en wat ze nog te gaan heeft, maar ze is weer min of meer in het land der levenden. Ze zag er stralend uit in haar mooie jurk, en ze ging voor het eerst weer een dagje werken in de echte wereld. Vanuit huis doet ze dat alweer een tijdje, maar in de grote boze wereld was ze al heel lang niet meer geweest. En toen ze vertrok dacht ik ineens: leuk! Even op Facebook zetten. En dat was heel lang geleden, dat ik zoiets dacht.
Maar ik deed het niet. Ik zet al tijden niks meer op Facebook, en ik reageer ook niet meer bij anderen. Ik kijk nog wel, maar dan alleen soms voor mijn werk. Ik onderzoek daar wat mensen bezighoudt, waar ze op reageren en hóe ze erop reageren. Wat het nieuws is, wat men daarvan vindt, enzovoort. Ik moet weten wat mensen raakt, waar ze mee zitten, en ook nog waar ik misschien beter niet over kan schrijven om niet gefileerd te worden. Maar hier ging het over de pagina waar ik zelf mag bepalen wat ik post en met wie ik dat dan deel. En ik kreeg deze week dus voor het eerst weer zin om iets te plaatsen, maar vond tegelijkertijd dat ik dat eigenlijk niet kon maken. Ik had al zo lang niks geplaatst. En niemand nog gefeliciteerd met een verjaardag, of hun vakantiefoto’s geliked. Geen hartjes geplaats bij nieuwe (klein)kinderen en profielfoto’s, of ‘yeah’ geplaatst bij de zoveelste borrel (met steeds weer dezelfde mensen). En ik had ook al niet gereageerd bij nieuwe pups en kittens, en ik had tevens niet mee-gemopperd op het nieuws, het weer en de regering. Ik vond dus dat het nu volslagen ongepast was om een beetje trots te gaan lopen doen en het dan te delen en hopen op…
Ja, waarop eigenlijk? Hartjes? Likes? Duimpjes? Kusjes? Dat kun je dan vergeten, natuurlijk.
En trouwens… Waarom was ik ook alweer gestopt met Facebook? Omdat ik al dat opscheppen zo vervelend vond. En het zielig doen al helemaal. En tsja, daar zit dus niet meer zoveel tussen, tegenwoordig.
En weet je wat ik ook heel naar vind? Dat een echt gesprek niet meer lijkt te bestaan sinds Facebook er is.
Ik merkte steeds vaker dat mensen na mijn vakantie niet meer vróegen hoe mijn vakantie was geweest, maar mij mededeelden hoe mijn vakantie was geweest. Ik had een goede plek uitgezocht, het was mooi weer geweest, en ze vroegen me dan of de buurvrouw daar echt elke dag haar onderbroeken aan de zonneluifel te drogen hing?
Huh?, dacht ik dan. Was jij daar dan ook?
Maar nee, hoor. Dat laatste konden ze zien na het inzoomen op mijn vakantiefoto’s.
En hoe het nou toch kan dat ik dat ooit allemaal leuk vond?
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
