Wanneer ben je oud?
Ik wil wel oud worden, maar geen ouwe muts. En daar komt nogal wat bij kijken…
De lijn, leesbrillen, multifocale brillen, grijze uitgroei bestrijden, trends een beetje proberen bij te houden, digitale techniek bijbenen… man, man, man, je kan het er best druk mee hebben. En maar lekker die leeftijd blijven ontkennen. Een van de dingen waaraan ik merk dat ik echt geen achttien meer ben, is dat ik nogal wat fouten tik in m’n appjes. Om de haverklap moet ik het woord dat ik wél bedoelde er even achteraan appen. Als een soort rebus krijg je dan: bin = bij; na ‘Hoe us ‘t?’ krijg je us = is; goeie reus = goeie reis en zo kom ik m’n dag wel door met appen en corrigeren.
Laatst was ik weer zo klunzig bezig met Wieke. Je moet een goede lezer zijn wil je die appjes van mij begrijpen. Gelukkig is Wieke heel goed in begrijpend lezen en kreeg ik een knipoog terug met de tekst: komen is koKen zeker?
Ik: hahahaha En ik maar stug doorgaan met die kleine letters op m’n telefoon, niks grotere letters instellen, want als je daaraan toegeeft ben je oud…
Wieke: Wanneer ben je oud? Volgens mij als je humor weg is en je nog steeds over kleinigheden zeurt. En als je mondhoeken op je dertigste al op je tenen hangen.
Ik: Mijn mondhoeken hingen al toen ik nog maar net kon zitten
Je ziet, op hangende mondhoeken hoefde ik dus niet tot m’n dertigste te wachten. En over kleinigheden zeuren… Is een grasmaaier die ineens stuk gaat als je net begonnen bent, een kleinigheid? Ik heb er wel over lopen zeuren… Nou ja, zeuren. Zeg maar mopperen. Eigenlijk iets heel anders, toch?
Ik herken wel dingen bij mezelf die m’n moeder ook deed op deze leeftijd. Rommel weg willen werken bijvoorbeeld. Volgens mij doe je dat als het grote omslagpunt gekomen is. Dat je ontdekt dat je waarschijnlijk toch niet het eeuwige leven hebt. Met andere woorden: dat je een beetje toegeeft dat je oud bent. Dat je in plaats van spullen blijft verzamelen, spullen gaat weggooien. Met de beste opruimbedoelingen de zolder op en de kasten in, om je vervolgens helemaal te verliezen in het genieten van herinneringen en uiteindelijk alles gewoon weer netjes schoongemaakt en keurig soort bij soort terugzet. Onder het mom van ‘dan denken ze straks in elk geval dat ik goed georganiseerd was’. Vorige week m’n kookboeken nog eens geïnspecteerd. Kan best wat weg, maar weer zo weinig, dat het geen zoden aan de dijk zou zetten. Daarbij zag ik veel te veel leuke boeken waar ik te lang niet in gekeken had. Ging daar weer al m’n tijd in zitten.
En toen moest alles weer terug in de kast. Om voor de zoveelste keer tegen hetzelfde probleem aan te lopen: hoe zet ik die honderden (ja, serieus honderden) kookboeken georganiseerd neer? Meest logisch is natuurlijk op soort. Toscaans bij Toscaans, Chinees bij Chinees. Maar dan ziet m’n boekenkast er pas echt uit als een zootje. Waarom maken ze niet alle Italiaanse boeken in hetzelfde formaat?
Uh… als je steeds over kleinigheden zeurt, uh… Ik geloof dat ik al begonnen ben. Zou er nog iets aan te doen zijn? Even aan Wieke vragen of dit ook als zeuren telt.
Fijne week! En liefs uit Brabant.
Franska
Door: Franska
