Waarom zou je een kind in hemelsnaam een Airtag omdoen?
Ik ontdek regelmatig hoe drastisch sommige ideeën over opvoeden veranderd zijn de afgelopen twee decennia.
Een van mijn beste vriendinnen is behalve zes jaar jonger ook iets later moeder geworden dan ik en heeft zodoende nog kinderen op de basisschool. Door haar ontdek ik regelmatig hoe drastisch sommige ideeën over opvoeden veranderd zijn de afgelopen twee decennia.
Mijn vriendin zelf is het toonbeeld van een no-nonsense moeder die haar poppetjes zonder enkele terughoudendheid de ruimte geeft om hun zelfstandigheid te ontwikkelen. Maar door de ouders van de vriendjes en vriendinnetjes van haar zoon en dochters wordt ze soms bijna voor onverantwoordelijke gekkie versleten. Ze woont midden in de stad maar laat haar kinderen zelf naar school lopen. Het kleintje van vijf mag aan de hand van haar paar jaar oudere broertje gerust een boodschap doen bij de supermarkt twee straten verderop. En als ze geen oppas kan krijgen laat ze hen, nadat ze ze zelf in bed heeft gestopt, zonder gewetensbezwaar met de babyfoon alleen thuis. Wij vijftigplussers kijken hier nauwelijks van op. We kennen deze vrijheid uit onze eigen jeugd en weten dat kinderen het vaak ook leuk vinden om dingen alleen te mogen doen, zonder het controlerende oog van vader of moeder.
De basisschool van de kinderen van mijn vriendin is zo geweldig dat ze vanaf groep vier een meerdaags schoolreisje organiseren. Ieder jaar blijven ze een nachtje langer logeren op de kampeerboerderij die midden in de natuur van Friesland ligt. De kinderen zelf kijken maandenlang uit naar deze dagen maar, zo vertelde mijn vriendin, hun ouders tekenen ieder jaar meer bezwaar aan tegen dit uitje. Ze vinden dat de leraren niet genoeg contact houden met het thuisfront, dat het liefst meerdere keren per dag foto’s of een verslag via de app krijgt. Om hun controledrift de vrije ruimte te geven, stoppen ze Airtags in de tassen en jassen van hun kroost.
Je zou verwachten dat je liever wil dat de leerkrachten hun aandacht richten op de kinderen zelf dan op hun telefoon. Bovendien, als je zoon of dochter met een gebroken arm op de eerste hulp zit, hoor je het als ouder snel genoeg, lijkt me. Een Airtag vertelt je ook niet of je zoon of dochter een smakkerd heeft gemaakt, of ‘s nachts niet kan slapen. Dus wat heb je aan dat tracken en tracen? Een beetje meer vertrouwen in de begeleidende leerkrachten die deze tripjes al decennialang maken zou niet alleen aardig zijn ten opzichte van de organisatie maar deze ouders ook een hoop stress schelen lijkt me.
Ook de zelfredzaamheid van het kind mag misschien iets hoger ingeschat worden. Heeft het echt heimwee of vind jij het als moeder misschien moeilijk om los te laten?
Als elfjarige ging ik in 1981 een maand naar een zomerkamp waar allerlei andere elfjarigen vanuit de hele wereld samenkwamen. Uit alle deelnemende landen twee jongens en twee meisjes en een leider of een leidster. Tijdens die maand had ik geen ander contact met mijn ouders dan via de post. Bellen mocht niet. Als er iets zou gebeuren waar mijn ouders van op de hoogte moesten zijn, dan zouden ze dat via mijn leidster horen. Het kamp, waar ik geen seconde heimwee heb ervaren, is misschien wel het tofste dat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Toen mijn eigen kinderen elf werden, wilde ik ze per se dezelfde fantastische ervaring meegeven. Tijdens die vier weken van afwezigheid miste ik ze natuurlijk enorm, maar ik hield me vast aan het besef dat ze de tijd van hun leven zouden hebben en dat ze met een enorme mentale groeispurt terug zouden komen. De meeste mensen aan wie ik over dit kamp vertelde vonden het een inspirerend verhaal maar ik kreeg ook weleens ander soort reacties. Een moeder reageerde ontzet dat ze haar kind nooit ‘een maand zou wegsturen’ want daarvoor hield ze te veel van hem.
Liefde is juist loslaten en vrijheid gunnen zonder dat het kind de bezorgdheid van een ouder voelt, denk ik persoonlijk.
Wie zijn kind een Airtag ombindt zadelt het wat mij betreft op met angst die vaak irrationeel is. Ik ben in ieder geval blij dat ze niet bestonden, die Airtags, toen mijn kinderen klein waren. Ik vond het ook zonder al een hele uitdaging om een beetje een relaxte ouder te zijn.
