Laat mij maar lekker m’n eigen vrienden verwennen en rekening houden met hun smaak en voorkeuren.
Ik weet uit m’n hoofd bijvoorbeeld (Ik noem geen namen), dat vriend A niet van paprika en koriander houdt, B niet van rucola, C niet van lever, D niet van courgette, E vegetarisch is en dat F een aantal dingen niet mag hebben vanwege z’n dieet.
Als er ‘nieuwe’ eters komen vraag ik vooraf altijd of er dingen zijn die ze niet lusten. Ik weet het liever vooraf, dan dat ze alles op hun bord moeten gaan zitten splitsen omdat ze bijvoorbeeld een bepaald ingredient niet lusten.
Nog leuker, als ik weet waar iemand gek op is en waar hij of zij min of meer op rekent als ie bij mij komt eten. Zo heb ik onder andere een polenta-‘klant’, een vitello tonnato-vriendin, risotto-liefhebbers, ‘sterren-gerechtjes’-vrienden en een chocolademousse-fan.
Geen enkel probleem. Ik vind het alleen maar gezellig als mensen lekker kunnen eten en het naar hun zin hebben. Koken is niet voor niets m’n hobby. Er moeite voor doen vind ik het leukste wat er is. Een dag van tevoren met de voorbereidingen beginnen? Heerlijk. Naar een paar verschillende winkels moeten voor de boodschappen? Leuk. Ze mogen bij mij zelfs bestellen waar ze zin in hebben.
Maar… er is toch een maar…
Waar ik niet tegen kan, is als mensen vooraf zeggen: doe niet teveel moeite. Of als er allerlei lekkers op tafel staat, waarvan ik weet dat ze het ook echt lekker vinden en gewoon allemaal op gaan eten, zeggen: ’ O wat vreselijk, al dat werk!’ Als je bedoelt ‘O wat vreselijk al dat werk en ik mag niet meer eten van de dokter’, ‘O wat vreselijk ik ben misselijk’, of noem maar op waarom het vreselijk kan zijn dat ik veel gedaan heb… dan snap ik dat, maar zeg dat dan gewoon.
Of zou het zijn omdat men misschien denkt: dan moet ik het dus ook een keer terug doen?
Terug doen?
Hoezo moet je alles terug doen? Doe iets anders, iets wat je zelf ook leuk vindt. Dat doe ik tenslotte ook. Vraag of ik een keer een end mee ga wandelen. Of trakteer me op een museumbezoekje. Ik roep maar wat. Of, wat ik het allerfijnste vind: geniet gewoon en maak je geen zorgen. Voel je niet verplicht. De meeste vrienden weten het inmiddels wel. Die schuiven gezellig aan en eten lekker mee.
Als ervaringsdeskundige kan ik wel even wat tips geven dacht ik
Tip nummer een: nodig geen mensen te eten uit als je niet van koken houdt.
Tip twee: Geniet van iets dat je lekker vindt. Doe niet aan schuldgevoel. Dat is sowieso iets dat je zo snel mogelijk aan de kant moet zetten, daar heb alleen jezelf maar mee zou m’n moeder gezegd hebben.
En misschien wel de belangrijkste tip: als iemand zich vreselijk voor je uitslooft, laat hem of haar dan maar. Hij of zij zal er vast de beste bedoelingen mee hebben en het heus niet doen om je af te troeven of om er iets voor terug te krijgen.
Zo. Dat moest er echt even uit. Ga ik nu de afwas van het etentje van gisteravond in de vaatwasser zetten.
Trouwens… eigenlijk ben ik best benieuwd of ik de enige ben die hier last van heeft. Had, bedoel ik. Want ik ben het nu kwijt. Hahaha.
Ik wens je een vrolijke week. En de laatste tip van vandaag: laat je niet voor de gek houden morgen.
