Franska.nl

Voor Angela waren de kerstdagen vroeger de ergste dagen van het jaar

‘Mijn man heeft daar heel langzaam verandering in weten te brengen.’

‘Het huwelijk van mijn ouders was één groot misverstand, één grote vergissing en één doorlopende oorlog. Het is onvoorstelbaar dat ze de rit samen hebben uitgezeten, want de dagen in een jaar dat er geen crisis was, waren op de vingers van één hand te tellen. Ruziën en schelden waren hun manier van met elkaar communiceren. Er werd nooit gewoon een vraag gesteld of iets medegedeeld. Er werd alleen maar verweten en veroordeeld en verondersteld en hun relatie was gebouwd op wantrouwen.  

 

De allerergste dagen waren de dagen dat het eigenlijk feest moest zijn. Verjaardagen liepen per definitie uit op een groot drama. Maar nog erger dan verjaardagen waren de kerstdagen. Alsof iedereen dan gelukkig was en samen rond de boom en aan tafel zat, behalve wij. Met de kerst was het stil op straat, was er nergens iets te doen, geen afleiding, geen uitweg. Met de kerst waren we tot elkaar veroordeeld en dat maakte de sfeer alleen maar nóg grilliger en de uitbarstingen nóg heftiger. Meestal waren de schreeuwpartijen al begonnen voordat het diner überhaupt bereid was en in mijn herinnering zat ik altijd met ons zogenaamde kerstdiner alleen op mijn kamer om de spanningen te ontvluchten.

 

Mijn man leerde ik kennen op een decemberdag vlak voor kerst. Ik woonde toen weliswaar al een aantal jaren op mezelf, maar die jaren hadden mijn kerstgevoel nog niet bepaald aangewakkerd. Toen hij aan me vroeg wat ik met de kerst ging doen en ik alleen maar mijn schouders ophaalde, dacht hij dat ik een grapje maakte. Voor hem was kerst zo ongeveer het hoogtepunt van het jaar en hij had liever twee kerstbomen en drie kerstdiners dan één.

 

Hij verdient een lintje voor al het geduld dat hij heeft betracht om mij erop te leren vertrouwen dat relaties ook gewoon vreedzaam en gelukkig kunnen zijn. Net zoals hij een lintje verdient voor zijn optimisme en doorzettingsvermogen om mij Kerstmis te leren vieren. Elke keer als ik hem vroeg waarom hij dit allemaal voor me kon opbrengen en volhouden zei hij steenvast: ‘Omdat ik heel veel van je houd.’

 

We zijn inmiddels elf jaar en drie prachtige kinderen met elkaar verder. In die jaren heb ik erop leren vertrouwen dat een ruzie niet het einde hoeft te zijn en dat problemen ook gewoon opgelost kunnen worden. Allemaal best normale dingen die voor mij allesbehalve normaal waren en die ik nooit had geleerd. Het kostte de meeste tijd om zonder buikpijn de kerstdagen in te gaan, maar ook daar ben ik een ster in geworden. Met de kerst zijn we samen met ons gezin en maken we het gezellig en mocht er al eens een overtogen woord vallen of een kind zijn dat even dwars gaat liggen, dan is er geen man overboord.

 

Mijn vader is inmiddels overleden. Mijn moeder heb ik vorig jaar voor het eerst uitgenodigd om kerst bij ons te vieren. Ik had haar van tevoren gewaarschuwd dat ze het niet moest wagen om moeilijk te gaan doen. Ze hield woord en maakte geen problemen. Al werd ze wel een aantal keren door emoties overmand. Al die liefde om haar heen werd haar zichtbaar te veel en dat begreep ik maar al te goed. Wie weet went het ook voor haar nog.’

 

Angela’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.