Franska.nl

Vliegtuigpersoneel helpt in de zorg

Soms hebben mensen ineens erg goede ideeën. En Stella O’Sullivan is zo iemand. Stella is vitaliteitsmanager bij KLM, en zij bedacht een nieuw re-integratietraject voor personeelsleden die tijdelijk minder inzetbaar zijn. 

 

Er zijn soms mensen die zitten te wachten op een operatie, en die daardoor niet hele dagen kunnen werken, totdat de operatie is uitgevoerd. Denk aan knieklachten, heupklachten, enzovoort. Je kunt nog wel íets, maar even niet hele dagen in de weer zijn.

 

Ook als je er wat langere tijd uit bent geweest door ziektes als kanker of burn-out, ga je meestal niet meteen op volle kracht weer beginnen. Je begint met twee uurtjes, en als dat goed gaat dan bouw je weer verder op naar je volledige werkweek.

 

Maar ja… als steward of stewardess wordt het wat lastig om na twee uur je werkdag te beëindigen en naar huis te gaan. Zeker als de vlucht dan nog zeven uur duurt. En uitstappen mag niet. Dat is iets wat juist zíj je aan het begin van de vlucht nog zo duidelijk uitleggen.

 

Toch is het ook voor mensen met dit soort beroepen belangrijk om kalm aan weer te beginnen. En dat wist Stella dus heel goed te combineren met een andere beroepsgroep, waar ze op dit moment juist veel personeel tekortkomen. In de zorg dus! Ze was op bezoek bij haar oma die in een verpleeghuis woont, en ze zag dat ze daar mensen tekortkwamen die zorg, tijd, wat extra aandacht en een goede service konden bieden. Een praatje doet in een verzorgingshuis net zoveel wonderen als in een vliegtuig, wist zij. Een slokje water en een knipoog bij angst, een ‘eet smakelijk’ en een doekje voor het knoeien met eten; het zijn allemaal dingen die een mensenleven net iets dragelijker kunnen maken. Zowel in de lucht als op de grond! En ze besloot dus om voor te stellen dat stewards of stewardessen die gaan re-integreren (of om een andere reden wat kortere werkdagen moeten draaien) worden ingezet in het verpleeghuis van haar oma.

 

En het werkt! Het is voor beide partijen een gouden idee. Het vliegpersoneel kan er langzaam weer inkomen, en het grondpersoneel wordt ontlast. En dan hebben we het nog niet eens over de mensen die verzorgd worden zelf.

 

Alleen hoop ik wel dat ze een beetje overleggen wat wél en wat niet te doen. Ik zie anders gebeuren dat zo’n stewardess elke ochtend met hetzelfde begint:

‘Goedemorgen dames en heren, ik wens u een fijne vlucht… ehhh dag, vandaag. De zwemvesten bevinden zich onder uw stoel en de nooduitgang ziet u aan uw linkerkant.’

 

Dat gaat niet heel veel rust brengen in een huis vol bejaarde mensen, denk ik.

Dus mededelingen als: ‘Er staan crashkarren met zuurstof achter de gesloten deuren dáár, maar het is niet – ik herhaal NIET – de bedoeling dat u elkaar daarmee gaat helpen. Zuurstof is ook verkrijgbaar door gewoon een raam open te zetten, en de ramen bevinden zich hier zowel aan de linkerkant (wijst naar links) als aan de rechterkant (wijst naar rechts). Mocht de paniek echter zó groot zijn dat zuurstof toch nodig is, denkt u er dan alstublieft aan om eerst uzelf te helpen. Zijn uw kinderen op bezoek, denk dan toch eerst aan uw eigen veiligheid! U kunt uw kinderen namelijk alleen maar helpen als u eerst goed voor uzelf hebt gezorgd.’  

 

En in grote steden heb je ook gebouwen waar de metro of de trein onderdoor loopt. Ken je die?

 

En is het je daar weleens opgevallen dat de vloeren daar soms trillen? Nou, dat zie ik dan ook meteen weer voor me. Zodra dat gebeurt, is het eerste wat er bij een stewardess opkomt natuurlijk: turbulentie! Ik zie dan ook in twintig seconden, perfect georganiseerd, de hele eetzaal voorover zitten met het hoofd tussen de benen.

 

Nou ja, beweging is ook wel gezond. Maar laten we het wel kalm aan doen met elkaar, ja?! Ook de stewards moeten er weer even inkomen, dus een beetje begrip a.u.b.