Franska.nl

Vincent had altijd al het gevoel tegen een schim te vechten

‘En toen onthulde mijn vrouw het verschrikkelijke geheim dat ze al jaren met zich meedroeg.’

 

‘De omslag kwam toen mijn vrouw voor het eerst zwanger was. Tot die tijd was ze altijd opgeruimd, maar de zwangerschap maakte haar erg emotioneel. Hormonen, nam ik aan. De bevalling was zelfs nog bezig toen die eerste huilbui kwam – ze was zo vreselijk overstuur dat ik mijn eigen vrouw niet meer herkende – en die huilbuien bleven ook na de bevalling met grote regelmaat terugkomen. Ik vreesde een postnatale depressie, want hier was iets niet oké. Als ik haar vroeg naar de huisarts te gaan, vroeg zij mij of ik haar met rust wilde laten. Een half jaar lang huilde ze de ogen zowat uit haar hoofd. Toen keerde de rust terug.

 

Toen ze na verloop van tijd over een tweede kind begon, stond ik niet te popelen, maar ze zei dat ik me geen zorgen moest maken. Nu ze gewend was aan het moederschap zou het heus wel makkelijker zijn de tweede keer. Ik twijfelde nog wel een poosje, maar toen ging ik om, want ook ik wilde graag een tweede kindje. De zwangerschap viel inderdaad mee en na de bevalling was ze er niet meer zo vreselijk aan toe als eerst. Ze werd alleen stiller. In zichzelf gekeerd en niet ontvankelijk voor wat dan ook. Ze had de kinderen, waar ze alle aandacht en liefde van de wereld instopte, maar verder leek het alsof ze er niets bij kon hebben. Als dit de vrouw was waar ik het voor de rest van mijn leven mee moest doen, dan wist ik het nog niet zonet. Het meisje waar ik voor gevallen was, was namelijk wel heel ver te zoeken en erover praten bracht niets. Ik had oprecht het gevoel dat ik tegen een schim liep te vechten. Dat er iets was, wist ik zeker. Alleen kon ik er mijn vinger niet opleggen.

 

De situatie werd op een gegeven moment onhoudbaar wat mij betreft, dus heb ik haar op een avond gedwongen om te gaan zitten en naar me te luisteren. Ik heb haar toen een ultimatum gesteld; tegen haar gezegd dat ik nu echt wilde weten wat haar dwarszat en dat ik anders niet wist hoe lang ik het nog vol zou houden op deze manier. Even volhardde ze nog in ontkenning. Toen brak ze. Wat ze zei was nogal onsamenhangend eerst, maar heel langzaam begon het me te dagen en werden de flarden die ze uitbracht een verhaal en dat was schokkend.

 

Op haar achttiende was ze al een keer zwanger geweest. De baby, een jongetje, had ze meteen na de bevalling afgestaan. Ze was er door haar ouders niet toe gedwongen, maar die hadden het haar wel met klem aangeraden. Vanaf het moment dat de baby bij haar weg was gehaald voelde ze al die vreselijke pijn. De zwangerschappen en bevallingen hadden de herinneringen weer in alle hevigheid teruggebracht. Ze zei dat ze soms gedacht had dood te zullen gaan van verdriet. En dat ze in het begin niets had durven vertellen tegen mij en dat het toen te laat was om er nog over te beginnen.

 

We hebben inmiddels de eerste stappen ondernomen om haar zoon op te sporen. Of dat ooit zal lukken is zeer de vraag, maar het zal haar zeker helpen, wat de uitkomst ook moge zijn.’
 

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.