‘Mijn dochter is eindelijk zwanger, maar er is iets met het kindje’
Na jaren van verdriet omdat het maar niet lukte is de dochter van Sheila dolgelukkig in verwachting van haar eerste kindje. Tot ze hoort dat er ‘iets’ mee is.
‘Het begint net een beetje te regenen als ik met mijn dochter Julie in de stad loop. Ik pak haar arm wat steviger vast en kijk van opzij even naar haar. Haar gezicht is wat ronder en onder haar winterjas is de bolling van haar buik onder haar ceintuur duidelijk zichtbaar. Na jaren van proberen, een lang ivf-traject en drie miskramen raakte ze op haar veertigste alsnog spontaan zwanger van haar eerste kindje. Zij en haar vriend waren zo verschrikkelijk blij toen ze het goede nieuws eindelijk de wereld in durfden te sturen. Bij mijn man en mij deden ze dat op een heel bijzondere manier. Op mijn verjaardag kreeg ik een pakje in mijn handen waar een schattig rompertje in verpakt zat met de tekst: Wil jij mijn superoma zijn? Alles leek zo goed te gaan, maar van een onbezorgde zwangerschap is sinds een paar dagen totaal geen sprake meer.
Uit een van de testen die Julie heeft ondergaan kwam deze week een heel verdrietige uitslag. Er is een heel grote kans dat het kindje het downsyndroom heeft. Een mokerslag, want het was al zo rot dat een zwangerschap zo lang uitbleef en nu dit. Er werden meteen twee echo’s gemaakt en gek genoeg zijn daarbij geen afwijkingen gevonden die bij het syndroom horen. Over twee weken krijgt ze daarom opnieuw een echo om te kijken wat er nou precies aan de hand is.
Zo blij als ze een paar weken geleden waren toen ze ons het grote nieuws kwamen vertellen, zo wanhopig zijn ze nu. Haar vriend probeert haar aan alle kanten te ondersteunen, maar voor Julie is het echt heel zwaar. Ze voelt de baby inmiddels en het idee dat ze misschien moeten gaan nadenken om de zwangerschap af te breken is hartverscheurend. En dat is niet het enige waar ze mee te maken krijgt.
Julie heeft een schoonzus met wie ze al vanaf het begin veel moeite heeft. Desiree is een vrouw die nog nooit een relatie heeft gehad en leeft voor haar paard. Ze werkt ’s nachts zodat ze overdag in de stal kan zijn, dat is haar lust en haar leven. In een partner heeft ze totaal geen interesse, laat staan een gezin. Desiree reageerde dan ook nogal koeltjes toen haar broer en Julie vertelden dat ze tante zou worden. Als jullie er maar blij mee zijn, zei ze en ze toonde verder totaal geen interesse.
Hoewel ze heus wel weten dat ze niet veel van Desiree hoeven te verwachten vonden Julie en haar vriend wel dat ze moest weten dat er misschien iets met het kindje aan de hand is. Maar op een beetje medeleven hoefden ze niet te rekenen. Desiree luisterde alleen maar afwezig en zei toen: ’Nou, als dat zo is dan zou ik het weg laten halen.’ Zo ongelofelijk bot en gevoelloos. Julie en haar vriend waren verbijsterd. Een extra klap natuurlijk, en haar vriend heeft tegen zijn zus gezegd dat ze voorlopig niet meer welkom bij hen is.
Ik werd gewoon misselijk toen ik het hoorde. Hoe durft die schoonzus zoiets te zeggen? Het is onvoorstelbaar hoe ontzettend gevoelloos iemand kan reageren op het grote verdriet van een ander. Helemaal als het ook nog eens familie van je is. Ik had het ook zo met de vriend van Julie te doen. Met die schoonzus heb ik dus nog wel een appeltje te schillen want dat pik ik niet, niet bij mijn dochter. Alsof het niet allemaal al ingewikkeld genoeg is. Julie en haar vriend weten heus wel dat die vraag in het ziekenhuis aan hen gesteld zal worden als inderdaad blijkt dat er sprake is van Down. Een onmogelijke keuze waar niemand hen bij kan helpen. Ook ik niet. Het enige wat ik nu kan doen is mijn dochter stevig vasthouden en hopen op een goede uitslag.’
