Verdriet om een verloren vriendin
Als Inge onverwacht haar beste vriendin tegenkomt weet ze niet zo goed wat ze moet zeggen. Dat heeft alles te maken met een situatie van 15 jaar geleden…
‘Ik ben in mijn auto onderweg naar huis als ik toch nog even wil tanken. Als ik bij de benzinepomp uitstap zie ik een vrouw die naast haar auto staat en ik herken haar uit duizenden. Het is Judith, mijn beste vriendin van vroeger. We hebben elkaar inmiddels al vijftien jaar niet meer gezien of gesproken omdat zij van de ene op de andere dag het contact me verbrak.
Het zweet breekt me uit. Wegrijden kan niet meer, want inmiddels heeft ze mij ook in de gaten. Ik zie haar aarzelen, maar dan roept ze heel enthousiast mijn naam. Ik weet even niet wat ik moet doen, maar dan komt ze al naar me toelopen. We staan onwennig tegenover elkaar. Opeens ben ik heel blij dat we elkaar niet mogen vasthouden en drie zoenen kunnen geven want deze situatie voelt zo ongemakkelijk.
Judith praat honderduit tegen me. Hoe ontzettend leuk ze het vindt om me weer te zien na al die jaren. Hoe of het met mij en m’n kinderen gaat. Die zullen wel groot zijn nu. En of Luc, mijn man, en ik nog bij elkaar zijn. Ik sta maar een beetje schaapachtig te lachen en weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen.
Gelukkig komt er eindelijk een nieuwe auto aan waar we plaats voor moeten maken. Als Judith om mijn telefoonnummer vraagt twijfel ik even of ik haar wel mijn nummer wil geven. Ze zegt dat ze het zo fijn vindt om me weer te zien en ze belooft om me morgen te bellen. Dan knijpt ze zachtjes in mijn arm en loopt naar haar auto. Als ze wegrijdt zwaait ze lachend en toetert ze nog even.
Terwijl ik mijn auto start schieten er duizend gedachten door mijn hoofd, maar bovenal voel ik het verdriet weer van vijftien jaar geleden. Om onze vriendschap die door Judith zo kil werd beëindigd. Terwijl we elkaar jarenlang bijna dagelijks spraken.
We kenden elkaar van ons studentenbaantje in de bediening van een restaurant. Mijn hemel, wat hadden we een lol samen. Later was ze de ceremoniemeester op mijn huwelijk en toen mijn oudste dochter werd geboren was ze een van de eersten die op kraamvisite kwam. Ze was zo lief voor mijn baby, terwijl Judith er altijd heel duidelijk over was dat ze absoluut geen kinderen wilde. Ze had een heerlijk leven, samen met haar vriend, en daar paste geen baby bij.
De laatste keer dat ik haar zag was op haar verjaardag die ze vierde met al haar vriendinnen die ik natuurlijk ook kende. Maar daarna werd het akelig stil. Ze reageerde niet meer op mijn telefoontjes. Hoe vaak heb ik haar niet gebeld, maar steeds kreeg ik de voicemail. Na een paar weken heb ik haar maar een brief geschreven waarin ik haar vroeg of ze me uit wilde leggen waarom ze niets meer van zich liet horen, maar ook daar kreeg ik geen antwoord op.
Ik was er echt kapot van en het maakte me ook heel onzeker. Want wat had ik dan fout gedaan? Na een aantal maanden kwam ik er toevallig achter dat ze een kindje had gekregen. Dat voelde als een klap in mijn gezicht. Was ze soms al zwanger toen ze jarig was? Waarom vertelde ze me dat dan niet? Dat ze zoiets moois niet met mij wilde delen vond ik echt verschrikkelijk.
Gelukkig raakte deze situatie rond de vriendschap met Judith in de jaren daarna wel naar de achtergrond maar ik was erg op mijn hoede bij het aangaan van nieuwe vriendschappen. Want als je zomaar aan de kant wordt gezet dan doet dat wel wat met je.
Als ik de volgende dag een onbekend nummer op mijn telefoon zie verschijnen reageer ik niet. Later hoor ik dat Judith op mijn voicemail staat. Het lijkt haar enig om met me bij te praten en de draad weer op te pakken. Maar ik weet eerlijk gezegd niet of ik nu behoefte aan contact heb…’
Door: Inge
