Turkije kampt met miljoenen zwerfhonden
En niemand weet goed wat met ze aan te vangen.
Miljoenen honden zonder baasje en zonder thuis zwerven door de straten van Turkije en niemand weet goed wat met ze aan te vangen. Het voorstel van de regeringspartij om de beestjes op te bergen in asiels en ze te euthanaseren als ze niet binnen dertig dagen geadopteerd worden, stuit in ieder geval op heel veel weerstand want dat zou betekenen dat er voor miljoenen honden de dood wacht.
Zielig, dacht ook ik toen ik het las. Totdat ik nog eens wat dieper nadacht over het alternatief. De meeste zwervertjes zijn sterk vermagerd – zie maar eens met zo velen aan genoeg voer te komen – en vaak zitten ze onder de teken, luizen en vlooien of zijn ze ziek. Is dat dan niet zielig?
Massaal castreren of steriliseren dan? Aan de medewerkers van de mobiele dierenkliniek die dag in dag uit door Istanboel rijdt, zal het niet liggen want die zijn voor. Alleen lukt het maar moeilijk om de honden te vangen. Die hebben namelijk zo weinig vertrouwen in de goede bedoelingen van de mensheid dat ze het vooral heel erg op een lopen zetten in plaats van zich te laten lokken.
Nederlandse stichtingen die de Turkse zwervers met kofferbakken tegelijk naar hier halen om ze ter adoptie aan te bieden zijn er genoeg en Nederlanders die een stakker graag een kans gunnen ook. Maar met de opgelopen trauma’s op straat nog vers in het geheugen in een auto te worden geladen voor een ellenlange autorit naar een ver en vreemd land lijkt me ook geen sinecure. En dan te bedenken dat je daarna ook nog eens je draai moet zien te vinden in een Nederlands asiel – ter overbrugging en in afwachting van je adoptie – en daarna in een huis terechtkomt. Dat moet toch ook een hele kluif zijn?
Wat zouden de hondjes kiezen als we het ze konden vragen, vroeg ik me af. Zouden ze kiezen voor een asiel? Geadopteerd willen worden? In de auto naar een ander land willen afreizen? Gecastreerd of gesteriliseerd willen worden om daarna weer gewoon op straat te worden gezet, waar het al geen pretje was? Of zouden ze het heel stiekem prima vinden om geruisloos in te mogen slapen om daarna nooit meer wakker te worden? Om de doodsimpele reden dat we het ze niet kunnen vragen zullen we het ook nooit weten. Het enige wat we weten is dat het allesbehalve ideaal is om met z’n miljoenen door de straten van Turkije te moeten zwerven zonder baasje en zonder thuis.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
