Toen haar man zijn baan kwijtraakte ging het snel bergafwaarts met hun financiën
‘Dat er opeens weer genoeg geld was om een aantal maanden op Ibiza te bivakkeren hadden we niet zien aankomen.’
‘Haar man raakte zijn baan kwijt in de bankencrisis. Hoewel hij niet meer een van de jongsten was, maakte hij zich met het bedrag dat hij had meegekregen in zijn achterzak, voorlopig geen zorgen. Hij zou wel weer iets vinden, dacht hij. Maar tegen de tijd dat de bodem van zijn reservepotje in zicht kwam, had hij nog steeds geen andere baan en drong het besef door dat niemand meer op zijn diensten zat te wachten. Zijn vrouw, die tot dan toe vooral van het leven had genoten, vond een baantje in de kledingwinkel van een vriendin – de welbekende druppel op de gloeiende plaat.
Op een dag belde zij om te zeggen dat hun huis in de verkoop stond. Met ontzettend veel pijn in hun hart hadden ze geen andere uitweg meer gezien. Na de verkoop verhuisden ze naar een huuretage. Hoewel aanmerkelijk minder luxueus en groot dan waar ze vandaan kwamen betaalden ze er de hoofdprijs voor. Amper een jaar later werd er dan ook weer verhuisd. Dit keer naar een ander stadsdeel waar de huren minder exorbitant waren. Omdat er nog steeds alleen maar werd ingeteerd op reserves had zij haar oude vak als verpleegkundige weer opgepakt bij een thuiszorgorganisatie.
Hij sprak zich nooit uit over hun situatie, maar haar zagen we meerdere malen in blinde paniek over hoe ze de tijd tot zijn pensioen – wat niet heel hoog zou zijn maar toch een zekere basis zou bieden – moesten overbruggen. De schulden bleven zich opstapelen. Wij als vrienden zorgden inmiddels voor af en toe een extraatje in de vorm van een avond naar de bioscoop, uit eten of theater. Als zij jarig was gaven we haar een tegoedbon voor de Bijenkorf, als hij jarig was namen de mannen hem mee voor een weekendje Ardennen.
Ze telden de dagen tot zijn pensioen en wij telden mee. Toen het eindelijk zover was nodigden ze ons allemaal uit. Ze konden weer een klein beetje ademhalen, zeiden ze. Hadden net wat meer financiële armslag nu ze niet langer helemaal waren aangewezen op het karige loontje dat zij bij elkaar scharrelde in die zwaar onbetaalde zorg. Ze had nog niet eens besloten of ze daarmee door wilde gaan. Voorlopig niet in ieder geval. Voorlopig hadden ze een heerlijk huis gehuurd op Ibiza. Ze zouden er de week erop al naartoe gaan en minstens drie maanden blijven. Het huis was groot genoeg. Met zwembad ook – ja wat dacht je dan? Als we wilden konden we langskomen. Niet allemaal tegelijk maar twee slaapkamers waren er sowieso over. Met de huur zat het wel snor. We konden ze altijd nog meenemen voor een bezoek aan een strandclub, of zo.
We hadden van alles verwacht. Maar dat er opeens weer genoeg geld was om een aantal maanden op Ibiza te bivakkeren hadden we niet zien aankomen. We zijn ze geen van allen gaan opzoeken in hun villa met zwembad waar ze uiteindelijk ruim een half jaar hebben feestgevierd. En we waren ook geen van allen happig om het contact weer heel erg aan te halen toen ze weer terug waren.’
Merels naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
