Tineke wil graag zijn handtekening
Tuurlijk, een handtekening vragen aan een idool, dat kan. Maar diegene dan ook effies laten wachten… dat kan alleen maar Tineke.
Vorige week vroeg iemand om een voorwoord en een handtekening in een door mij geschreven boek dat ze cadeau wilde doen aan iemand anders. En dat doe ik natuurlijk met plezier, maar dat doet me altijd denken aan dat ene moment dat ik zelf een keer zoiets vroeg. Ik zit dus altijd te lachen als ik dan die krabbel zet. En ik hoop maar dat mensen dan niet denken dat ik ze uitlach, want dat gebeurde bij mij namelijk wel.
Het is alweer honderd jaar geleden en ik ging toen naar de musical ‘Pump Boys and Dinettes’. Kent niemand, is hier ook nooit een succes geworden, maar ik ging kijken omdat ik het ook zou gaan regisseren. Doe ik anders nooit, hoor! Ik kijk nooit hoe anderen iets doen, want ik wil de dingen graag op míjn manier gedaan zien. Maar hier was het even noodzakelijk.
De hoofdrolspeler in deze productie was de toen nog niet zo grote Danny de Munk. Als Ciske al wereldberoemd, maar als volwassen man nog hard aan het werk om te laten zien wat hij nog meer in huis had. En dat was best veel – zo bleek later – maar toentertijd kwam hij na de voorstelling nog gewoon iets drinken met ons. En omdat ik een vriendin had die toen al enorm fan van hem was, dacht ik: laat ik eens aardig doen. Ik vroeg hem dus of hij zo lief wilde zijn om een handtekening te zetten op mijn toegangskaart (die nog ergens in mijn tas moest zitten). En ik zei er natuurlijk meteen bij dat het niet voor mezelf was!
Er kwam van alles uit de tas wat helemaal niet nodig was
‘Natuurlijk’, zei Danny. ‘Het is altijd voor iemand anders.’ En ik graaide meteen naar de kaart in die tas waarover ik al eerder scheef. Het duurt daar echter wel effies voor je gevonden hebt wat je zoekt, maar Danny bleef keurig wachten. Alleen degene met wie ik naar de voorstelling was – we noemen haar hier maar even M. – nam alvast wat afstand. Er kwam namelijk ook weer van alles op tafel wat helemaal niet nodig was, maar wel gênant. Toch vond ik uiteindelijk wat ik zocht en overhandigde de toegangskaart aan Danny.
‘Voor wie is het?’ vroeg hij belangstellend.
‘Voor Saskia,’ gaf ik aan. Want, zo heette ze. ‘Zij is een enorme fan van je en draait altijd al je platen en ik ga haar dus heel erg blij maken als ik…’
‘Ja, ja’, riep Danny toen. ‘Ik snap het al, hoor! Laat maar!’
En op het moment dat ik met het schaamrood op de kaken mijn mond sloot, deed M. die maar eens open. Ze zag Danny naar zijn lege glas grijpen en zei aardig: ‘Wacht maar! Ik haal nog wel even.’ Daarna keek ze grijnzend naar mij en zei met haar rug naar Danny gekeerd ijskoud: ‘En jij Sas? Jij ook nog koffie?’
Tsss… van je vrienden moet je het hebben, hè!
Bij veel van wat ze dagelijks tegenkomt filosofeert én associeert Tineke (schrijfster/moeder/fotograaf/toneelregisseur/echtgenote) erop los.
Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
