Wat nou als je tweeën­twintig kinderen hebt?

 

“Vorige week hebben wij mijn dochter en haar vriend verhuisd. Man, man, wat een drukte was dat”.

 

Vorige week hebben wij mijn dochter en haar vriend verhuisd. Man, man, wat een drukte was dat. Ze hadden zich een slag in de rondte gewerkt, maar er moest natuurlijk evengoed nog van alles en nog wat gebeuren op de dag zelf. Grof vuil weggebracht, nog dingen uitgezocht en ingepakt, enzovoort. 

 

En dan hebben zij niet eens kinderen, dacht ik nog. Hoe deed ik dat dan als wij weer eens gingen verhuizen? 

 

Ik weet nog dat ik bij de laatste verhuizing twee kleine kinderen had, plus een baan in de zorg. In de middag regisseerde ik een grote musical en in de avonduren een kleine amateurvereniging. En dan te bedenken dat ondertussen mijn vriendin aan het overlijden was en ik daar elke dag minstens een uur bij zat. En dat ging gewoon. 

 

Alles was op de dag van de verhuizing evengoed gewoon uitgezocht, weggegooid of ingepakt. De kasten en de bedden waren al uit elkaar gedraaid (laatste nachtje op een matras op de grond geslapen) en alles stond klaar om zó de verhuiswagen ingedragen te worden. Mijn man en ik zijn best een lekker team in dat soort situaties. 

 

Maar goed… dan heb je er maar twee. Maar wat nou als je tweeëntwintig kinderen hebt? 

 

Watttt??? Ja, écht… er zijn mensen die er zoveel hebben! 

 

Laat prins Harry het maar niet horen (met zijn 2-kindquotum), dacht ik toen ik vanmorgen las over de familie Bradford uit Engeland. Na nummer 21 wilden ze eigenlijk stoppen, maar nu is toch nog nummer 22 onderweg. Tweeëntwintig!! Dan ga je toch dubbelzien? 

 

In elke geval ga je eindmusicals dubbel zien. Bij 22 stuks (dat is: zelf als er dus niemand groep acht overdoet!) krijg je ongetwijfeld een keer een musical te zien die je al eens eerder zag. Saai. 

 

En dan het afzwemmen. Pfff… De meeste kinderen halen wel een A- en B-diploma. Dat is dus 48X afzwemmen na, pak ‘m beet, een zwemlesje of 1144. Och, horror! 

 

‘Is dit de voorraadkast?’ vragen vriendjes als ze op visite komen? ‘Nee, joh, dat is de broodtrommel!’ 

 

En dan heb ik het nog niet over het beleg. Want: zoet hoor al die baby’s. Maar wat nou als die allemaal gaan ontbijten met echte boterhammen en zoetigheid? Ik denk dat je aan het eind van de ochtend moeiteloos een nieuw pakje hagelslag en een nieuw pakje muisjes kunt vullen met wat er op de grond en de stoelen ligt.  

 

Och, nee… en dan de was! Alleen aan sokken heb je er al (24 x 2) x 7 = 336 per week. DRIEHONDERDZESENDERTIG SOKKEN PER WEEK!!!! En dan heeft er nog niemand een paar extra gepakt, in verband met sporten of het lopen door die hagelslag die nog op de keukenvloer lag. En dan moeten de onderbroeken, handdoeken, shirts, broeken, enz. nog komen!

 

 

Nou, dan maar verhuizen met (maar) twee kinderen plus een drukke baan en een heleboel andere dingen. Dat is toch nét even minder werk, denk ik, dan zo’n groot gezin runnen. Je kunt trouwens niet eens verhuizen met zoveel kinderen. Want waar vind je in godsnaam een woning waar iedereen weer in past? 

 

En het voornemen om ze allemaal zonder studieschuld de deur uit te krijgen, dat moet je ook maar laten varen. Per kind schijnt het gemiddeld zo’n 100.000 euro te kosten om ze groot te brengen. Da’s dus dik twee miljoen! 

 

Huh??

 

Nou ja… ik denk dat zij zich net zo rijk voelen met hun familie. Maar of ze ze allemaal gaan helpen met verhuizen straks? Ik betwijfel het.

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke