Franska.nl

‘Tijdens mijn geboorte was het kantje boord voor mijn moeder’

‘Zelfs na mijn eigen bevalling moest het nog daarover gaan.’

 

‘Een bloeding na mijn geboorte kostte mijn moeder bijna haar leven. In de ambulance onderweg naar het ziekenhuis – bijna een uur bij het dorp vandaan waar ik ter wereld kwam – schijnen de broeders haar met man en macht wakker hebben moeten houden, want als ze in slaap zou sukkelen zou ze verder wegzakken. In het ziekenhuis hebben ze haar op een badkamer aan het infuus gelegd. Dat kan ze zich tot op de dag van vandaag herinneren. Ook de hoeveelheid bloed waarin ze lag en dat het haar allemaal niets meer kon schelen. Dat ze dacht dat het eigenlijk wel goed was zo.

 

Zo lang ik me kan herinneren vertelt ze dit verhaal in geuren en kleuren tegen Jan en alleman. Als ik erbij ben vaak met een knikje in mijn richting en de tekst ‘die – waarmee ze mij bedoelt – heb ik niet cadeau gekregen, want het scheelde niks of ik had haar niet overleefd.’

 

Toen ik ouder werd ging me dat mateloos irriteren. Alsof dit het belangrijkste is wat ze ooit heeft gepresteerd en alsof een verhaal dat jaren teruggaat nog steeds goed is om alle schijnwerpers op jezelf gericht te krijgen. Vooral dat knikje richting mij alsof ik schuldig ben in deze trok ik niet meer. Ik heb daar al zo vaak iets van gezegd en dat heeft zo niets geholpen, dat ik ben opgehouden om me daar druk over te maken. ‘Klaar ermee’, zei ik op een dag toen ik al jaren het huis uit was.

 

Totdat ik was bevallen van mijn eerste kindje en mijn moeder zei dat ze maar wat blij voor me was dat mijn bevalling van een leien dakje was gegaan. Want zij wist natuurlijk als geen ander hoe anders dit kan zijn. ‘Want toen jij geboren werd…’ Ik heb haar niet de kans gegeven om weer met haar verhaal te komen. Ik heb haar kneiterhard de mond gesnoerd en haar toegebeten dat het vanaf vandaag maar eens klaar moest zijn met haar zielige verhaal. ‘Je maakt jezelf onsterfelijk belachelijk door steeds maar weer een verhaal te vertellen dat nu al meer dan dertig jaar geleden speelde.’ Ik heb haar er daarna nooit meer over gehoord. Mijn vader trouwens ook niet.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.