Franska.nl

Lia’s tweelingzusje haalde het niet bij de geboorte

‘Mijn moeder zorgde ervoor dat ik me daar heel lang schuldig over heb gevoeld.’

 

‘‘Wat zie je er prachtig uit’, zei de mevrouw achter de kassa. Ik was een jaar of zes en dolgelukkig omdat de moeder van een vriendinnetje die middag mijn haar had ingevlochten. Mijn moeder zei iets in de trant van dat ze eigenlijk twee van zulke prachtige meisjes hoorde te hebben. In de auto onderweg naar huis vroeg ik haar ernaar. ‘Hoe bedoel je,’ was haar antwoord. Als ik het woord toen al had gekend had ik haar schijnheilig genoemd. ‘Dat weet je toch wel?’ en daarmee deed ze de zaak af. Ik snapte het niet. Wat moest ik weten?

 

Wat het moment was dat ik het wel snapte kan ik niet goed meer terughalen. Op een dag wist ik het blijkbaar, dat ik de ene helft was van een eeneiige tweeling en dat mijn zusje – zij was de tweede die geboren werd – het niet had gehaald. Mijn moeder denkt dat ze nooit over dat grote verdriet heen zal komen. Ik heb haar inmiddels ontelbare keren haar verhaal horen doen. Dat haar tweede meisje zo hard gevochten had tijdens de bevalling, maar dat ze veel te lang had moeten wachten – op mij.

 

Ik heb het weleens gevraagd, of mijn geboorte niet wilde vlotten en dat mijn zusje daarom zo lang had moeten wachten. ‘Inderdaad,’ antwoordde mijn moeder toen, ‘ze moest zo lang wachten dat ze zuurstof tekortkwam en toen ze zich eindelijk naar buiten had gevochten was het te laat.’ Telkens als ze dat deel van het verhaal deed keek ze alsof het drama zich net had voltrokken.

 

Ik heb ook weleens gevraagd of mijn moeder het mij soms kwalijk neemt dat haar andere dochter is overleden. Toen ik ouder werd heb ik haar gevraagd of ze van plan is om het mij mijn hele leven na te blijven dragen, dat ik de schuldige aan dit ondraaglijke leed ben. Maar in dit verhaal draait het blijkbaar alleen maar om mijn moeder.

 

Wanneer het schuldgevoel begon te knagen, weet ik ook niet meer precies. Wat ik weet is dat ik me lange tijd zo intens schuldig voelde, dat ik überhaupt nooit nadacht over wat het voor mij betekende dat ik mijn zusje kwijtraakte bij onze geboorte. Pas later, toen ik al volwassen was, hoorde ik dat tweelingen die van elkaar worden gescheiden bij de geboorte hun hele leven het gevoel kunnen hebben dat er iets mist in hun leven. Dat ze niet compleet zijn en dat er momenten zijn dat ze zich zonder aanwijsbare reden eenzaam kunnen voelen.

 

‘Wist je dat?’ vroeg ik mijn moeder nadat ik er zelf over had gehoord. Maar dat leek haar een sterk verhaal. ‘Alsof jij je ook maar íets kunt herinneren van je geboorte. Laat staan van de periode daarvoor.’’

Er is dus veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.