Tijd voor je vrienden
Margreet: De vriendschap tussen Franska en mij is zich aan het ontwikkelen, staat hier onderaan. Maar ja, tijd hè, daar ontbreekt het ons nogal eens aan…
‘Zeg, die zogenaamd opbloeiende vriendschap van ons schiet ook niet op, hè?!’ mailt Franska als ik haar m’n wekelijkse blogje stuur. Ze refereert daarmee aan de tekst die onder dit stukje staat. Franska schrijft wat ik de afgelopen week dacht: hoe gaat het nou eigenlijk met onze vriendschap?!
Toen die woorden een maand of tien geleden ontstonden, zag onze wereld er ietsje overzichtelijker uit. Vooral was er af en toe ruimte in onze agenda’s om elkaar te zien. Maar met alle tijd die het maken van een online magazine kost (Franska) en met een baan met daarnaast m’n schrijverij (moi) is het schipperen. Niet dat er geen contact is: lang leve WhatsApp, Wordfeud en (andere) social media waar we bijna dagelijks op de hoogte blijven van elkaars wel en wee, en af en toe ineens hele conversaties hebben. Maar een kopje thee of een wijntje samen, daar komt het niet van.
We kwamen tot de schandalige ontdekking dat we pas in oktober konden afspreken
Voor mij zijn Franska’s woorden een wake-up-call. Toen m’n vorige baan ophield, beloofde ik mezelf (en m’n lieven) dat ik me voortaan nooit meer zó erg door m’n werk en met name de stress ervan zou laten leiden dat ik geen tijd meer had voor mijn dierbaren. Een baan is belangrijk en ik zal er nooit de kantjes vanaf lopen, maar uiteindelijk is het – hoe leuk ook – werk. En werk mag nooit komen in te staan tussen mij en degenen die ik liefheb.
En daar zat ik dan, met m’n agenda voor me, zoekend naar een moment waarop ik kon afspreken met Franska. We kwamen tot de schandalige ontdekking dat dat niet eerder dan oktober zou kunnen. Niet alleen vanwege werk trouwens, ook vakanties en andere leuke dingen stonden een date in de weg. Maar toch… Ik vond het niet kunnen. Franska gelukkig ook niet. En dus plannen we binnenkort een spijbelafspraak: op een doordeweekse thuiswerkdag gaan we samen lunchen, bijkletsen en onze vriendschap verkennen. Ik verheug me er nu al op. Ook omdat het voelt als het perfecte evenwicht: werk is heel belangrijk, maar je moet het wel een beetje naar je hand kunnen zetten om te ervaren dat er meer is.
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze werkte jaren bij Libelle, waar Franska haar baas was. In de loop der jaren bloeide er een voorzichtige vriendschap tussen de twee, die zich nog steeds aan het ontwikkelen is.
