Slow reading
Net als Caroline (nog) meer tijd wil vrijmaken om te lezen, komt er een wel heel toepasselijk boek op haar pad.
Laatst kwam ik dus dat rekensommetje tegen dat we makkelijk 200 boeken per jaar zouden kunnen lezen. Mijn droom, dus had ik er een goed voornemen bij. Niet langer zou ik me laten afleiden door mijn sociale (media) leven, lezen zou ik. Iedere dag. Minstens een paar uur. Kwam. Even. Helemaal. Niks. Van. Terecht.
Geloof het of niet, maar precies op dat moment kwam wel ‘Een boek per dag’ op mijn pad, alsof dat rekensommetje niet genoeg was om te benadrukken dat ik niet genoeg tijd nam. De schrijfster ervan, Nina Sankovitch doet waar ik van droom: ze trekt zich terug uit haar hectische leven en leest. Niet zonder reden. Haar oudste zus Anne-Marie overlijdt op 46-jarige leeftijd en laat Nina overmand door verdriet, zorgen en schuldgevoel achter. Ze ontfermt zich over de rest van de familie en rent maar door. Tot ze zelf 46 wordt en beseft dat ze zo niet kan doorgaan. Ze neemt een jaar vrij om te lezen en tot zichzelf te komen, om te rouwen en haar verdriet te verwerken.
Dat is ook precies wat ik verlang van lezen: rust vinden en me laten inspireren door de woorden van anderen. In haar boek doet Nina verslag van haar jaar vol boeken. Ze verweeft haar persoonlijke herinneringen en familiegeschiedenis met die van de personages over wie ze leest. En terwijl ze zware kost afwisselt met lichtere boeken en detectives, doet ze waardevolle inzichten op. Die ze met ons lezers deelt. Ze geniet. En als vanzelf geniet en leef je met haar mee. Waardevolle emoties worden benoemd, dingen waar we allemaal weleens tegenaan lopen ook.
Spannend of meeslepend is het boek nergens, maar dat hoeft ook niet, het is een lofzang op lezen en het leven zelf. Daardoor leent het zich er ook uitstekend voor om per hoofdstuk te lezen en er daarna nog even fijn op ‘te kauwen’. Slow reading, zeg maar. En dáár bleek ik de laatste tijd dus echt heel goed in; ik deed ruim een week over ‘Een boek per dag’…
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie portret: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
