Erwin en Lia, de ouders van mijn man Lex, konden een jaar geleden met vroegpensioen. Met hun 65 en 62 jaar verheugden ze zich enorm op de komende (vrije) tijd. En wij gunden het hen van harte. Erwin was meer dan veertig jaar werkzaam als loodgieter. Lia gaf al die jaren les aan de onderbouw op de lagere school en was zweminstructrice.

Nooit ruzie

Hoewel die twee altijd knap aan elkaar gewaagd waren, hadden ze wel een goed huwelijk, volgens mij. Dat beaamt ook Lex. Hij en zijn zusje hebben een fijne jeugd gehad, zijn niet al te streng opgevoed en sprake van ruzie was er eigenlijk nooit tussen hun ouders.

Gewoon, leuk

Tot nu. Want sinds die twee afzwaaiden, is de gezelligheid ver te zoeken bij hen thuis. Lex en ik wonen twee straten verder en banjerden altijd spontaan bij hen naar binnen. Voor een bak koffie, het uitwisselen van een nieuwtje of zomaar even hoi zeggen. Dat werkte ook andersom. Er was niets ergerlijks aan, dat was gewoon leuk.

Hommeles

Maar die tijd is voorbij. Dat wil zeggen, ik laat het al sinds een paar maanden na om bij hen om de hoek te kijken wanneer ik weet dat ze beiden thuis zijn. Want de sfeer is er ver te zoeken. De stiltes die vallen, zijn heel akelig. En als er geen stiltes vallen, is het hommeles. Of hommeles? Dan zijn ze aan het vitten, katten, jengelen. Als een stel kleine kinderen. Over de te slappe koffie van haar, over de opgerolde broekspijp van hem, over het weer, buurmans kat, het gesnurk van de een en de kookkunst van de ander. Het gaat he-le-maal nergens over.

Werk eraan!

Los van elkaar zijn ze hartstikke leuk. Maar samen lijken ze niet meer door een deur te kunnen. Nu schijnt het vrij normaal te zijn dat pensionado’s – eenmaal uitgewerkt en dus bij elkaar op de lip – erg aan de nieuwe situatie moeten wennen. En ik kan me daar ook nog wel iets bij voorstellen, maar daar valt aan te werken, lijkt ons. Daar zijn zelfs therapieën voor.

Lange dagen

‘Wat dacht je van hobby’s oppakken? Ga schilderen, koop goede fietsen, sluit je aan bij een club, doé wat in vredesnaam!’ Deze balletjes gooide Lex onlangs op, toen hij zijn ouders ’s ochtends al om elf uur zwijgend op de bank trof. ‘Op deze manier zijn de dagen wel erg lang, dunkt me,’ had hij hen toegeworpen. Hem werd vriendelijk verzocht zich niet met het leven van zijn ouders te bemoeien.

Tijd nodig

Dat doet hij nu ook even niet meer. Net als ik. We laten ze maar even zoeken naar zichzelf. Of beter gezegd: zichzelf. Misschien heeft het ook tijd nodig, zijn ze aan het zwemmen om de juiste route te vinden. Ik ga ervan uit dat hen dat lukt. Nu zijn ze nog gezond van lijf en leden. Het zou jammer zijn als ze niet volop gaan genieten. Van de komende jaren. En van elkaar.