‘Mijn moeder en mijn ex waren twee handen op één buik. Hij was als een zoon voor haar en hij zei soms over haar dat zij meer een moeder voor hem was dan zijn eigen moeder. Ik zal niet ontkennen dat ik daar altijd heel blij mee was. Als we bij mijn ouders kwamen, verliep de avond altijd op rolletjes. Nooit spanningen, nooit stiltes, nooit onenigheid. Maar op een dag, na heel veel maanden van het niet meer weten, liep ik iemand anders tegen het lijf die alles op z’n kop zette. Ik verzette me er heftig tegen om verliefd te worden, maar er was geen houden aan. Deze man overkwam me en nam mijn leven over. Het was een trein die, eenmaal op stoom, met geen mogelijkheid meer te stoppen was. Na heel veel twijfels en tranen en ondanks dat ik diep in mijn hart doodsbang was en wist wat er op het spel stond, besloot ik op een gegeven moment toch te springen. Ik beëindigde mijn relatie, verliet het huis waar we samenwoonden en trok van de ene op de andere dag bij een relatief vreemde man in om daar mijn geluk te zoeken.

Dat geluk vond ik overigens. We zijn nu drie jaar verder en ik ben oprecht gelukkig met de man waarvoor ik mijn vriend destijds verliet. Alleen is de relatie met mijn moeder nadien nooit meer geworden zoals die was. Dat ze diep in de rouw was toen ze haar ideale schoonzoon kwijt zou raken, dat snapte ik maar al te goed. En dat ze het mij kwalijk nam ook. Per slot van rekening was ik ook de aanstichter van al dat verdriet. Maar na verloop van tijd wilde ik mijn leven weer met mijn moeder delen en dat lukte niet. Ze liet me niet meer toe, wilde niets horen over mijn nieuwe vriend en keerde zich van mij af als ik er iets over vertelde. Het heeft bijna anderhalf jaar geduurd voordat ze hem wilde ontmoeten, en de kennismaking was bepaald geen succes. Mijn moeder was bij het onbeschofte af, zo gereserveerd. Geen woord, geen krimp, geen enkel gebaar.

In de tussentijd heeft ze nog wel geregeld contact met mijn ex. Ze laat het altijd een beetje tussen de regels doorschemeren. Nooit een direct ‘ik heb P. nog gezien’, maar eerder iets als ‘P. mist jou nog altijd’. Daar ben ik zo langzamerhand wel klaar mee. Ik heb tegen haar gezegd dat ik het fijn vind dat ze nog contact hebben – wat ik overigens ook echt meen – en dat ik oprecht hoop dat het goed met hem gaat, maar dat ik geen zin meer heb in haar spelletjes. Als ze zich niet weet te gedragen en zich zo blijft verzetten tegen het leven dat ik koos en dat me gelukkig maakt, dan mag ze wat mij betreft lekker met mijn ex blijven afspreken om samen over mij te klagen. Maar volwassen vind ik het allesbehalve en getuigen van heel veel liefde van een moeder voor haar dochter doet het in mijn ogen ook niet. Ik zal het nooit begrijpen dat ik mijn moeder moest verliezen om het geluk in de liefde te vinden. Een beetje moeder wil toch zeker niets liever dan dat haar kind gelukkig is?’

Priscilla’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

Heb jij een moeder/dochter verhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.