‘Poeh poeh, ze leeft nog hoor’
Wanneer je niet direct een appje beantwoordt.
Herkennen jullie dat? Er komt een app binnen en je ziet op het schermpje dat de persoon die je een bericht stuurde nu met z’n telefoon in de hand zit, wachtend op jouw reactie. Omdat hij online blijft. En je weet: wanneer je antwoord geeft, krijg je direct een reactie terug. En nog meer vragen, want jij bent immers ook online. Dus heb je tijd. Maar dat is niet altijd zo. En als je het erbij laat – de persoon ongeveer tien minuten geen aandacht geeft – kun je geheid rekenen op ongeduldige ‘???’ of op: ‘Hé, uit de lucht?’ of: ‘Joeh, alles oké?’
Alle tijd
Meestal zijn het mensen die de hele dag alle tijd van de wereld hebben. En daarom niet stoppen bij een simpele vraag, maar eronder een hele uitleg wegtikken over waarom ze die vraag stellen.
Blauwe vinkjes
Best irritant. En nu weet ik heus dat je de blauwe vinkjes uit kunt schakelen, zodat de zender niet kan zien dat je het bericht hebt gelezen. Maar in mijn geval is dat lastig, omdat het in veel situaties gewoon niet praktisch is, bijvoorbeeld vanwege deadlines, kinderen en opdrachtgevers.
Beledigd
Meestal maak ik me er vanaf met: ‘Ik kom er later op terug, nu even bezig.’ Om vervolgens niets meer te horen, waaruit ik dan een soort belediging opmaak. Of opmaak? Het is een belediging! Want wanneer ik op een rustiger moment inga op de eerste app – daar waar het om draaide – kan ik rustig rekenen op stilte. Ook best, want vaak ging het toch niet om essentiële zaken.
Hoezo? Oké.
Maar enigszins begrijp ik die belediging ook wel. Want ooit had ik te maken met (stief)pubers. En die weten er ook raad mee, met niet reageren. Op voor mij essentiële vragen. Bijvoorbeeld: ‘Hey, verjaardag van oma, volgende week donderdag. Hou je het in de gaten?’ Om vervolgens drie dagen later ‘oké’ teruggeappt te krijgen. En ik allang geen idee meer heb waar dat ‘oké’ op slaat.
Het zij zo
Hoe dan ook, WhatsApp is een prachtig fenomeen om informatie uit te wisselen. Maar voor de één is het puur praktisch, terwijl het voor de ander een welkom medium is om contact te maken met de buitenwereld, om even aandacht te krijgen. En dat mag. Is ook goed zelfs. Maar het is niet altijd vanzelfsprekend dat er meteen wordt gereageerd – getuige mijzelf. En dat kan soms een ietwat geërgerd ‘Poeh poeh, ze leeft nog hoor’ opleveren. Nou ja, het zij zo.
Door: Jolanda Groothuis
Jolanda Groothuis is als tekstschrijver in een mannenwereld wel goed gelukt. Of ze de lezers van Franska weet te boeien zal vanzelf blijken. Deze (meestal) nuchtere Twentse woont op het platteland. De sociale controle waardeert ze, tot op zekere hoogte. Maar ze is wars van roddel en achterklap.
